Monday 29 August 2016

रहे ना रहे हम (भाग १६)

“आणि गाढवासारखं खाली मान घालून मोबाईलचे मेसेजेस वाचत बसू नकोस. इकडे तिकडे बघत रहा” बाबानं मला परत सूचना केली. “पैसे नीट मोज”
माझ्या कॉलेजला आठेक दिवसांची सुट्टी होती. घरी आले तर बाबानं नवीन टुमणं काढलं होतं. मी दुकान सांभाळायला शिकायचं म्हणून. आमची तीन दुकानं. त्यापैकी दोन दुसर्‍यांना चालवायला दिली होती. त्यातलं किराणामालाचं दुकान आता बाबानं परत घेतलं होतं. नेहमीचं जुनं दुकान काढून तिथे बाबाला आता सुपरमार्केट घालायचं होतं. त्याचं रीनोव्हेशनचं काम चालू होतं. बाबा दिवसेंदिवस तिथंच असायचा. त्याला एकदम मुंबईसारखं चकाचक सुपरमार्केट मांडायचं होतं. बाहेरूनच दोन-तीन इंटीरीअर आणि आर्किटेक्ट आणले होते. मग आई कपड्याच्या दुकानामध्ये असायची. “नाहीतरी घरी बसून काय अंडी उबवायचीत”
आता आठ दिवस सुट्टीवर आल्यावर मात्र बाबानं माझ्यासाठी हुकूम काढला. “तू रोज दुकानावर बसायचं” खरंतर शाळेमध्ये असल्यापासून मी अधेमध्ये कधीतरी दुकानावर जात होते. पण आता सलग बसायचं ते पण दुकान सांभाळत म्हणजे वैताग. पण बाबासमोर हल्ली काही बोलणं डेंजर होतं. एकतर तो सुरूवात करायचा, “तुला मी आजवर काही म्हटलंय का?” शेवटी पोचेपर्यंत माझे झालेले लाड, केलेलं कौतुक, पुरवलेले हट्ट इतकं सगळं झालं की आई अखेर “तुलाच बघायचं आहे सर्व. त्याला आता झेपत नाही गं” अशी उत्तरपूजा बांधायची. बाबा शक्य होइल तितक्या हताशपणे माझ्याकडे बघायचा. या नाटकीपणाचं खरंतर मला हसू यायचं. बाबाला बीपीचा त्रास होता, असं डॉक्टर म्हणे. म्हणजे नक्की काय होतंय असं मी तीनदा विचारूनही काही उत्तर आलं नव्हतं.
तिकडे अझरभाईचं काम अगदी जोशात चालू होतं. गावामध्ये बिल्डिंगची कामं सर्वत्र चालू होती. आमच्याकडे पूर्वी फ़्लॅटमध्ये राहणारे म्हणजे “कमी दर्जाचे” आणि स्वत: दोन खोल्या का होइना स्वतंत्र बांधून राहणारे “जास्त” अशी वर्गवारी होती. ती आता पूर्णपणे उलटी झाली होती. आमच्या कॉलनीमधल्या भोसल्यांनी शाळा लांब पडते म्हणून इथला बंगला विकला आणि शाळेजवळ फ्लॅट घेतला. “सर्व सोयी आहेत हो. पाण्याचा त्रास नाही. शिवाय आपलं आपण रहायला बरं, इकडच्यांसारखे नाक खुपसणारे कोणी नाही” भोसलेकाकू आईला सांगत होत्या. मुळात आमच्या भागात पाण्याचा काही त्रासच नव्हता. प्रत्येकाच्या घरामध्ये सर्व सोयी होत्याच. शिवाय जितक्या पैशामध्ये फ्लॅट आला तितक्या पैशांत घर रीनोव्हेट झालं असतं. भोसलेकाकू स्वत:च सर्वांच्या भानगडीत नाक खुपसत असल्याने त्यांना या गोष्टीचा श्रीगणेशा त्यांच्या बिल्डींगमध्ये लवकरच करायचा असणार.
पण एकंदरीत या बिल्डिंग बूमचा अझरभाईला फायदा होत होता. आम्हाला काय लोकं जितकी वाढतील तितकी दुकानं चालणार आहेतच की. बाबाचं धंद्यातलं डोकं तुफान चालायचं. मी लहान असताना भारतात कोकपेप्सी आल्यावर बाबानं सर्वात आधी त्याची एजन्सी घेतली. किराण्याचं दुकान भाड्यानं दिलं. जिल्हास्तरावर एजन्सी चालवणारा तेव्हा बाबा एकटाच होता. मग हळूहळू कंपीटीशन वाढत गेली, तसं त्यानं ते काम सोडून दिलं. मग बाबानं कपड्याचं दुकान टाकलं. आता हे डीपार्टमेंट स्टोरचं त्याच्या डोक्यात घुसलं होतं. गावामध्ये तश्या कित्येक वस्तू मिळायच्या नाहीत. बाबानं तेच नेमकं हेरलं होतं. “यापुढे गावामधून कुणीही पुण्यामुंबईला जाताना अमकं घेऊन ये असं म्हणता कामा नये. ड्रीमनीलमध्ये सर्व सामान मिळालं पाहिजे” बाबा मला सांगत होता. ड्रीमनिल हे नाव त्याला आफताबने सुचवलं म्हणे. तो आधी स्वप्निल स्टोअर्स असे नाव ठेवनार होता. पण आफताब म्हणाला होता. “ड्रीमनिल जास्त कॅची वाटतंय” कॅचीच्या आयचा घो. नशीब ब्लूड्रीम्स असं नाव सुचवलं नाही. माझ्या नावाचा पार बट्ट्याबोळच.
तर बॅक् टू आपला आजचा प्रॉब्लेम. सुट्टीचे दोन दिवस लोळून झाल्यावर एक दिवस सर्व मैत्रीणींना भेटून झाल्यावर बाबानं आजपासून संध्याकाळी दुकानात बसायचं असा हुकूम काढला.
कितीही वैताग आला तरी आता नकार देण्यात अर्थ नव्हता. आमच्या दुकानामध्ये काम करणारे शिंदेकाका आणि इतर लोकं सर्व काही सांभाळत होते. मला फक्त बिलं छापून त्यानुसार पैसे घ्यायचे होते. पण माझा प्रॉब्लेम भलताच होता. आमच्या दुकानासमोरच केदार स्वीट मार्ट नावाचं एक दुकान होतं. त्या दुकानाच्या मालकाचं तोंडही बघण्याची  माझी इच्छा नव्हती. खरंतर जवळजवळ दोन वर्षं होऊन गेली होती. मला वाट्लं होतं की जखमा भरलेल्या असतील. पण दुकानासमोर स्कूटी लावताना सहज त्या दुकानाकडे लक्ष गेलं आणि परत एकदा संताप संताप झाला. राग केदारचा आला नाही, असा कुणाचाच स्पेसिफिक आला नाही. पण राग आला हे खरं. दुकानात गेले तर शिंदेकाका समोर बसले होते.
“तो आता या दुकानात नसतो” माझा चेहरा वाचत असल्यासारखे ते म्हणाले. “सर्वे भावांच्या वाटन्या झाल्या. त्यानं दुकानामदून फक्त पैसे घेतले. दुकानाचा वाटा नको म्हनाला. तिकडे शनिपाराजवळ नवीन दुकान टाकलय. काय ते तुमचे कंपूटर्स आनि मोबाईल्चं”
मी त्यावर काहीही बोलले नाही. एकीकडे बरं वाटत होतं, किमान तो समोर दिसणार नाही. पण तरी आलेला संताप काही कमी होत नव्हता. अशी माझी विनाकारण चिडचिड झाली की मला सिगरेट हवी असते. पण आपल्याच दुकानात बसून ओढणं बरं दिसलं नसतं. आताच आल्याआल्या दुकानाबाहेर पडणंही जमलं नसतं.
दुकानामधल्या एका पोराला पाठवून मी बबलगम मागवलं आणि चघळत बसले. सहज लतिकाला फोन केला. ती आठही दिवस हॉस्टेलवर राहणार होती. तिला एक दोन डीझायनरकडून काही मॉडेलिंगचं काम मिळालं होतं.
“कैसी है रे?” मी विचारलं.
“बिनधास्त! तु बोल”
“यार तेरा व्हेकेशन एकदम सही चल रहा है. इट्स फ़ोर पीएम. ऍंड यु आर ड्रंक!”
“नही रे. इधर कुछ लोगो से मिलने आयी थी तो वी हॅड अ बीअर. तू बोल. तेरा व्हिलेजमे कैसे टाईमपास होता है रे” मी हसले. लतिकाला आमचं गाव म्हणजे पिक्चरमध्ये दाखवतात तसलं खेडं वाटायचं, माझ्याकडे गेली सात वर्षं इंटरनेट आहे यावर तिचा विश्वास नव्हताच. इतकंच काय माझ्याकडे सात वर्षे पीसी आहे यावर तिचा विश्वास नव्हता. मुंबईदिल्लीवाले आम्हाला अगदीच “खेडूत समजतात”
“अच्छा टाईमपास होता है. और बता!”
“कुछ नही. काम का थोडा टेन्शन है. बाकी सब ठिक” दुकानामध्ये कुणी दोन मुली ड्रेस बघायला आल्या म्हणून मी फोन बंद केला. दोन्ही पोरींनी तासभर कपडे उचकउचक उचकले आणि काही न घेता बाहेर पडल्या. त्या दोघी बाहेर पडल्यावर शिंदेकाका सगळे ड्रेस मटेरीअल आवरून ठेवत होते.
“बायको कशी आहे?” मी सहज विचारल्यासारखा अगदी जेनेरीक प्रश्न विचारला. तुमची बायको कशी आहे?मागच्या वर्षी तुमच्या मुलाचं लग्न झालं त्याची बायको कशी आहे? पुढच्य आठवड्यात एका कामगाराचं लग्न आहे त्याची  बायको कशी आहे? किंवा मग....
“बरी आहे. तोच नीट वागत नाही म्हणे. घटस्फोटाची धमकी देत असतो” शिंदेकाकांना प्रश्न बरोबर समजला होता.
“फक्त धमकी! प्रत्यक्षात स्वत:हून काही करायची हिंमत नाही काका”
“काय माहित! आमाला आपले हिकडून्तिकडून समजता. लग्नानंतर कितीतरी दिवस राती घरला यायचा नाही. दारूपन चिक्कार प्यायचा. शेवटी त्याच्या आज्यानं वाटन्या केल्या. दुकानात लक्षच नाही मनून पैसे दिले”
“नवीन दुकान टाकलंय म्हणालात ना”
“होय. पन ते काय हे. तुझे बाबा कसले माहित आहेत ना. गावकीमध्ये सर्वांना दम भरलाय. कुनी जात नाही त्यच्या दुकानात. महिन्यातून एकादा ते कंपूटर विकतोय. त्याचं लवक्रच दिवाळं निगनार.”
हे ऐकून मनापासून खूप आनंद झाला. एखाद्याचं वाईट झालं तर असं हसू नये, पण त्यानं आपल्याच आयुष्याचे इतके झोल केले असतील तर... तर का आनंद मानू नये. आज जर त्यानं माझयशी लग्न केलं अस्तं तर या दोन्ही दुकानांचा तो मालक असता.
आणि मी.... मी कदाचित त्याच्या घरामध्ये आता चहाचं पातेलं गॅसवर चढवत असते. कदाचित एव्हाना मी प्रेग्नंट झाले अस्ते. नाही, दोन  वर्षामध्ये कदाचित डीलीव्हरी पण झाली असती. मी “आई” झाले असते. घरात लहान बाळ आहे म्हनून दिवसभर घरातच राहिले असते. बीएससीची डिग्री कशीबशी घेऊन रिकामटेकडे उद्योग करत बसले असते. नेटवरून रेसिप्या वाचूवाचून घरात प्रयोग केले असते. कदाचित... पण काही झालं तरी मी आज जितकी खुश आहे तितकी अस्ते का? मी दिवसभर कुणाचाही कसलाही विचार न करता माझ्या मित्रासोबत मुंबईभर भटकू शकले असते का. गेल्या दोन वर्षामध्ये मी जे काय शिकले ते नक्कीच शिकले नसते. मुंबईच्या हॉस्टेलमध्ये रात्री दहा अकरापर्यंत लतिकासोबत गप्पा ठोकल्या नसत्या. लतिका, अखिल, ब्रिजेश सर्वांबरोबर पबमध्ये गोंधळ घातला नस्ता. इतकी शिकले नसते, स्वावलंबी झाले नसते. माझ्याच चुका माझ्या मीच निस्तरल्या असत्या का?
ओठांवरचं हसू केव्हाच मावळलं होतं. नक्की काय कमावलं आणी गमावलं याचा हिशोब मनातल्या मनांत चालू झाला असावा. (दुकानाच्या गल्ल्यावर बसल्याचा परिणाम असावा) पण हिशोब कितीहीवेळा केला तरी गमवल्यापेक्षा कमावल्याचं पारडं जरा जास्तच जड झालं होतं.
त्या रात्री बाबाचं जेवण झाल्यावर त्याला म्हट्लं गच्चीवर फेर्‍या मारूया. आई तिची कसली सांसबहू सीरीयल बघत बसली होती. “बाबा, तुला एक रीक्वेस्ट करायची आहे.”  
“बोल ना निल्या. काय हवंय?”
“काही नकोय. शिंदेकाकांनी आज मला केदारच्या नवीन दुकानाबद्दल सांगितलं” बाबा एकदम चमकला. “बाबा, जे व्हायचं ते होऊन गेलंय. केदार चांगला मुलगा आहे. माझ्याबाबतीत तो जे काही वागलाय त्यावरून तुला किंवा मला राग येणं स्वाभाविक आहे. पण मला वाटतं झालं तेवढं पुरे आहे. त्याचं दुकान चालू देत”
“निल्या दुकान चालवणं म्हणजे काय भेळ करायचं आहे का...”
“मला काय म्हणायचंय ते तुला चांगलंच माहित आहे. माणूस जेव्हा सगळीकडून मार खातो तेव्हा तो कोलमडतो. केदारने प्रेमात मार खाल्लाय. धंद्यात पण मार खाल्ला, तर परत कधी उठणार नाही. त्याला जगू देत.”
“मी काय करू..त्याचं दुकान आहे, त्याला चालवू देत की!”
“मी तुला काय करायला सांगतेय ते तुला माहित आहे. प्लीज, माझी रीक्वेस्ट म्हणून”
बाबा चालता चालता थांबला. “मी त्याला माफ करणार नाही.”
“करूही नकोस. मी तरी कुठे केलंय. पण मी त्याला आयुष्यातून पूर्णपणे वजा केलंय. तूही तसंच कर. त्याचे आणि आपले रस्ते कधी क्रॉस झालेच नाहीत असं समज. मी त्याला ओळखतच नाही असं समज.”
“असं समजून जाणं इतकं सोपं असतं?”
“माझ्यासाठी तरी आहे. नसलेल्या गोष्टीसाठी कुढत रडत बसण्यापेक्षा ती गोष्ट नाहीच अशी समजूत घालणं फार सोपं आहे”
“थेट  गौरीसारखीच बोलतेस. खूप दिवस मला वाटायचं की तू माझ्यावर गेलीस. माझ्यासारखीच चिडकी, तुडतुडी. पण अशी पाहिलीस की वाटतं, माझ्यापेक्षा जास्त गौरीची आहेस. तिचा समजूतदारपणा फार आलाय तुझ्यामध्ये”
“मग माझी रीक्वेस्ट ऍक्सेप्टेड समजू?”
“पाहू! काय होइल ते होइल”
बाबासोबत गच्चीवर बोलत असताना कुणीतरी माझ्या तोंडावर बॅटरीचा झोत मारला. पलिकडल्या गच्चीवरून.
“कोणाय?” मी वैतागून विचारलं. “जादू?”
“जादू की चमची, मी आलोय” आफताबचा आवाज आला. “उद्या रीझल्ट आहे. विसरलीस?”
>>>>>>>
“काल संध्याकाळी पुण्याला जाऊन घेऊन आलो” अझरभाई आम्हाला सांगत होता. “उद्या रीझल्ट आहे. काही करून बसला म्हणजे. आधीच डोक्यात बसलंय की फेल होइल म्हणून” अझरच्या शब्दांमधून त्याची काळजी जाणवत होती. रात्रीचे बारा वाजत आले होते.
उद्या सकाळी अकराच्या सुमाराला ऑनलाईन रीझल्ट येणार होता. आफताब अल्मोस्ट रात्रभर झोपलाच नव्हता. प्रचंड तणावाखाली असला की आफताब व्हीडीओ गेम्स खेळायचा. मी त्याला सोबत म्हणून रात्री दीड वाजेपर्यंत त्याच्या खोलीमध्ये गेम्स खेळले. वेळेचा खरंतर अंदाजच नव्हता, अखेर, डोळे पारच गपापा व्हायला लागल्यावर घरी निघाले. “इथंच झोप की.”  मी निघाल्यावर तो म्हणाला.
“वेडा आहेस का? तुझ्या बेडरूममध्ये झोपायला!”
“त्यात काय बिघडतं? तू बेडवर झोप मी तसंपण एरवी खालीच चादर अंथरून झोपतो.”
“तुझ्या भाभीला समजलं ना तर तांडव करेल!”
“बरोबर! म्हणजे भाभी नसती तर तू इथे झोपली असतीस ना?”
“फालतू विनोद नको. चल बाय गूडनाईट. आणि तूपण झोप आता!” मी दरवाज्याकडे निघाले.
“झोपच येत नाहीये.”
“तुला जर माहित आहे की पेपर टफ गेलाय, नापास होणारेस तर टेन्शन कशाला घेतोस?” दारावरून मागे वळत मी विचारलं.
“जा ताई जा. घरी जाऊन नीज. मला अजून घाबरवू नकोस.”
खरंतर त्यालाच काय मलाही झोप येत नह्वती. सीएची परीक्षा फार टफ असते (म्हणे) पहिल्याच अटेम्प्टला क्लीअर करणारे फार थोडे असतात (म्हणे). कित्येकजण तर फर्स्ट अटेम्प्ट केवळ सराव म्हणूनही देतात (म्हणे). पण आफताबनं मात्र उगाचच इतकं टेन्शन घेतलं होतं. अझरचं एका अर्थानं बरोबर होतं. रीझल्टच्या दिवशी आफताब पुण्यात एकटा राहिला असता तर काय केलं असतं क्कुणास ठाऊक, माझ्यासारखा आला दिवस साजरा करायचा त्याचा स्वभाव नव्हताच. एखादी गोष्ट इतकी मन लावून करायचा आणि ती मनासारखी घडली नाही की पुरता सैरभैर व्हायचा.
मी त्याच्या खोलीत राहिलेलं नूरीला आवडलं नव्हतं. मुळात आफताब आलेला पण तिला आवडलं नव्हतं.  “इतना क्या रीझल्ट का, सब काम छोडके गये भाईकेपास” तिनं दोनतीनदा बोलून दाखवलं.  आज संध्याकाळपासूनच ती फार शांत होती. अझरशीसुद्धा फार बोलत नव्हती. बाबा आणि अझर बहुतेकदा रात्री गच्चीमध्ये प्यायला बसायचे.. आज आफताब आल्याने तो कार्यक्रम झाला नव्हता, अझर दिवसभर ड्राईव्ह करून आल्याने थकला होता, तो कधीच झोपला.
सकाळी मला जाग आली तेव्हा नऊ वाजले होते. “उठा. लोकांच्या घरामधली माणसं कामावर गेली. आमच्या घरातले अजून लोळतायत” आईनं उठल्या उठल्या उद्धार केला. किचनमधून खमंग थालीपीठांचा वास येत असल्याने मी त्या उद्धाराकडे पूर्ण दुर्लक्ष केलं. आई म्हणाली की नूरी सकाळीच माहेरी गेली. तिला म्हणे बरं वाटत नव्हतं. ते जरा बरंच झालं.
अकरा वाजेपर्यंतचा वेळ आम्ही कसाबसा काढला. आफताब कधीचा उठला होता, पण चहा घेण्याइतपत पण ठीक नव्हता. आम्ही नाश्ता वगैरे करून टीव्हीवर फ्रेंड्सचे काहीबाही एपिसोड पाहत बसलो. आफताब माझ्या लॅपटॉपवर दर दहा मिनिटांनी साईट रीफ्रेश करून बघत होता. अजून रीझल्ट अपलोड झाला नव्हता. अझरभाई आज सगळीच कामं कॅन्सल करून त्याच्यासोबत थांबला होता.
अखेर जोईने नेहमीसरखाच काहीतरी बिन्डोक जोक केला आणि त्यावर चॅंडलर त्याला काही चिडवत होता तेव्हा अचानक आफताब ओरडला. “रीझल्ट”
मी आणि अझर दोघंही टीवीकडचं मुंडकं त्याच्याकडे वळवून बघायला लागलो. इतकं टेन्शन तर माझय डिग्रीच्या फायनलच्या रीझल्टलापण नव्हतं.
“पास. पास. पास. पास. इतका कमी स्कोअर, पण पास. ओके, पास” आफताब वाचत होता. अजून कुठे फेल म्हणत नाही हे नशीब. अखेर तो म्हणाला. “येस्स, सगळे सब्जेक्ट्स क्लीअर. आय ऍन अ चार्टर्ड अकाऊंटंट! येस्स” त्याबरोबर आमच्या घरात नुसता गोंधळ उडाला. अझरने तर आफताबला उचलून घ्यायचंच शिल्लक ठेवलं.
आईनं लगेच गोडासाठी  शेवयाची खीर केली. बाबा ऑलरेडी दुकानांत गेला होता त्याला फोन करून निरोप दिला. तो म्हणाला, लगेच घरी येतो. बाबा येताना चार किलो पेढे घेऊनच आला. कुणी पाहिलं असतं तर त्याला वाटलं असतं की आमच्याच घरात कुणी इतकी मोठी परीक्षा पास झालंय. आईनं लगेच जेवणाचा मेनू ठरवायला घेतला.
“एक मिनीट काकी, अजिबात काही करू नका मी बाहेरून ऑर्डर करेन. पण त्या आधी आफताब, उठ. चालता हो. सगळ्यांत आधी दाढी केस करून ये. रीझल्ट लागेपर्यंतच मन्नत होती ना? आता चल” अझरभाईने त्याला जवळजवळ ढोसून घराबाहेर काढल्ं. “एक्स्ट्रा पैसे घेऊन जा. तुझं जंगल उडवेपर्यंत त्या हजामाचा वस्तरा मोडणार आहे, तुझ्याकडूनच वसूल करेल.” अझरनं त्याला चिडवलं.
हल्ली देशामध्ये कायम इन्टॉलरन्स हा शब्द ऐकू येतो. असहिष्णुता. हिंदूची मुसलमानांबद्दल किम्वा मुसलमानांची हिंदूबद्दल. हे लोक म्हणे वेगळ्या धर्माच्या लोकांना सहन करत नाहीत. नक्की कूठे असतात हे लोक. मला खरंच एकदा बघायचं आहे. त्या दिवशी आमच्या कॉलनीमध्ये जो अखंड कौतुक वर्षाव चालू  होता, तो ना हिंदू होता ना मुसलमान. एका आईवडील नसलेल्या मुलानं एकट्यानं इतकी मोठी परीक्षा पहिल्या फटक्यात पास केल्याबद्दल वाटणारं कौतुक हे धर्माच्या तराजूत तोलताच कसं येईल. माझं किवा आईबाबाचं राहू देत, आम्ही आधीपासूनच आफताबसोबत जवळचे होतो, पण कॉलनीमधली एक व्यक्ती अशी नव्हती की जिने मनापासून आफताबचं  कौतुक केलं नसेल. अझरच्या पायाला तर भिंगरी लागली होती. सगळीकडे पेढे वाटत नुसता फिरत होता. आईनं गोडाधोडासाठी शेवयाची खीर केली होती, आफताबचा फोन दिवसभर अखंड वाजत होता. यातले किती फोन त्याच्या “गर्लफ्रेंड्सचा” असावेत याचा अंदाज घेण्यासाठी मी आणि अझरने प्रयत्न केला. “इतक्या हळू आणि इतक्या प्रेमाने “शुक्रिया” म्हणतोय. नक्की मुलीचा फोन असणार. त्याची अजून एक गर्लफ्रेंड. काऊंट वाढव.” असं अझरभाई ठामपणे मला सांगत असतानाच आफताबने त्याच्या हातात फोन आणून दिला. पलिकडे नूरी होती. मी एकटीच हसून हसून वेडी.
अख्खा दिवस इतका मस्त एंजॉय केला होता. आफताबच्या ज्युनिअर कॉलेजच्या मुलांनी रात्री पार्टी अरेंज केली होती.
“तूपण चल” केस कापून आणि दाढीमिश्या सफाचाट करून  एकदम मकरंद देशपांडेवरून सैफ अलि खान बनलेला हीरो मला आज्ञा करता झाला.
“मी कशाला? सगळे बॉय्ज आहेत ना”
“नाही. काही गर्ल्स पण आहेत. पण मी त्यासाठी तुला नेत नाहीय. कमॉन. पार्टी आहे ऍंड आय ऍम गोइंग टू गेट ड्रंक. मला परत आणण्याची जिम्मेदारी तुझी”
“ही काय जबरदस्ती आहे. अझरभाईला सांग”
“ताई, मी इतकाही मोठा झालो नाही, की भाई समोर असताना दारू घेईन. शिवाय माझ्या फ्रेंड्समध्ये तो अनकंफर्टेबल होइल. तू किमान सर्वांना ओळखतेस. कमॉन... प्लीज.”  एरवी तुसडेगिरीची कमाल करणार्‍या आफताबकडून प्लीज वगैरे ऐकणं म्हणजे मज्जाच.
आईला विचारलं तर ती म्हणाली, “जा, पण कार घेऊन जा. रात्री उशीरा स्कूटीवरून येऊ नकोस. आगदीच भिती वाटली तर बाबाला फोन कर. तो येईल” मी मान डोलावली. रात्री “पिण्याचा” उदात्त कार्यक्रम ठरवलेल्या आफताबला मी स्कूटीवरून आणायचा विचार केलाही नसता, आणि बाबाला फोन करण्याइतकी भिती तर मला कशाचीच वाटत नव्हती. “चला, हे पण पोरगं हातावेगळं झालं” आई मला मध्येच म्हणाली. “किती लवकर मोठे होता तुम्ही. कालपरवापर्यंत एकमेकांसोबत तडातडा भांडत होता. शाळेत एकत्रच जायचात. दिवस फार लवकर जातात बघ, त्यानं तर गाव आधीच सोडलं होतं. तूही सोडलंस म्हणा. पण तू काय एम एस्सी झाल्यावर परत येशील. हो ना?”  
“आई, कुणी पाहिलंय? चांगला जॉब मिळाला तर कोण परत येईल” मी सहजपणे म्हणाले पण आईचा चेहरा एकदम पडला. “नाहीच मिळाला तर परत यायचं. नेट सेट देऊन इथे गावात लेक्चररचा जॉब मिळेलच. तोही नाही तर डीएड करेन.” आईला बरं वाटावं म्हणून मी बोलले खरी, पण मी परत गावी येणार नाही हे तिलाही माहित होतं.
“तू आणि शाळेची मास्तरीण! पोरं शाळेतून पळून जातील.” मी हसले.

>>>> 

आफताबच्या मित्रांनी पार्टी म्हणजे काय अफलातून बंदोबस्त केला होता. त्याच्या एका मित्राच्याच घरी सर्व जमलो होतो. मी बहुतेकांना नावानं ओळखत होते, काहीजण शाळेमधले होते काही ग्रॅज्युएशनला माझ्यासोबत होते. जेवण बाहेरूनच मागवलेलं होतं. इतर सर्व “व्यवस्था” बेस्ट होती. मला कार घेऊन परत जायचं असल्याने मी एकच बीअर घेतली. मला काही घ्यायची गरजच नव्हती, इतकी मी खुश होते. आफताबचा रीझल्ट लागला म्हनून नाही. तो पास होणार याची मला खात्री होतीच.. “पैसे नाहीत” म्हणून मेडीकल इंजीनीअरिंगसारख्या खर्चिक शिक्षणाचा विचारदेखील न करनारा आफताब वयाच्या बावीसाव्या वर्षी सीए झाला. अरिफ असता तर आज नाचलाच असता. आफताबला नववीच्या वार्षिक परीक्षेत पहिला नंबर आला तर अरिफच सर्वात खुश होता. पण आता आरिफ सोबत नव्हता. तरीही तो जिथं कुठं होता तिथं तो नक्कीच आनंदात असणार.
आदल्या रात्री रीझल्टचं टेन्शन म्हनून आमचं जागरण झालं होतं. अकरा वाजले तसं मी आफताबला निघूया म्हनून सांगितलं. तो ऑलरेडी चार पेग डाऊन होता. “पाचच मिनिटं” त्याच्याऐवजी कुण्या मित्रानं उत्तर दिलं. तितक्यात कोणीतरी भलामोठा केक घेऊन आलं. मग तो केक कापण्याचा एकमेकांच्या तोंडाला फासायचा खेळ झाला. खरंतर मला ते बिल्कुल आवडत नाही, पण इतक्या सर्वांच्या मध्ये आपल्या आवडीनिवडी कशाला सांगायच्या? केक कापताना मी कॅमेरा घेऊन फोटॊ काढायला गेले म्हणजे किमान मला कुणीतरी तेलकट डालड्याचं क्रीम फासणार नाही.
“स्वप्नील,” सगळे परत आपापल्या जागी गेल्यावर आफताबने मला हाक मारली. “मला घरी सोडशील ना? मी सॉलीड प्यायलोय”
“लिक्वीडच पितो आहेस. माझं लक्ष आहे. मी घरी सोडेन. त्यासाठीच तर...” मी त्याला सांगत असताना मध्येच माझं वाक्य कापत तो म्हणाला. “निधीचा कॉल होता. पुण्याला आलास की भेटू. कॅन यु बीलीव्ह? जेव्हा मला तिची गरज होती तेव्हा तिला नखरे सुचत होते. मला डिस्टर्ब करू नकोस म्हणून सांगितलं की लगेच ऑर्कुटवर मित्रांसोबत फोटो टाकत होती. मी ब्रेकप केल्यावर... आणि आता शी वॉंट्स टू मीट मी... कॅन यु बीलीव्ह दिस?”  
“आय थिंक, आपण आता निघू या. खूप उशीर झालाय. अझरभाई वाट बघत असतील”
“नूरी आली ना संध्याकाळी. ती एक दुखियारी आत्मा है. यार उसको बोलो, मेरेको वो घरमे कुच नही चाहिये. बेचना है घर तो बेच दे. किधर बोलेंगे उधर मे साईन कर दू” आफताब कंप्लीट कामातून गेला होता. त्याच्याच दोन तीन मित्रांच्या मदतीने कारमध्ये बसवला.
“नीट जाशील ना? मी सोडायला येऊ?” त्यांनी विचारलं.
“नको. घरी पोचले की त्याच्या भावाला बोलवीन”
“पोचलीस की फोन कर”
रात्री साडेबारा वाजता गावामधल्या शांत रस्त्यांवरून गाडी चालवताना इतकं मस्त वाट्त होतं. आफताब डोळे मिटून काहीतरी गुणगुणत होता. रस्त्यावरच्या दिव्यांमुळे रस्त्यांवर प्रकाशाची रांगोळी काढल्यासारखं झालं होतं. पौर्णिमा आसपास होती, कारण पूर्ण चंद्र कारच्या काचेमधून चमकत होता. कारचा स्पीड मुद्दामच कमी ठेवला होता. मी इतक्या रात्री याआधी कधी ड्राईव्ह केल्याचं मला आठवत नव्हतं.   काल रात्री झोपायला उशीर झालाच होता. तरी आज मरगळल्यासारखं वाटत नव्हतं.
घरी आल्यावर मी आई बाबाला उठवण्याआधीच आफताबच्या घराचं दार वाजवलं. नूरीनं दार उघडलं. आफताब कारमधून उतरून स्वत:च अडखळत का होइना पण दारापाशी उभा होता.
“सॉरी थोडा उशीर झालाच. पण.. अझरभाई कुठाय?”
“क्यु? अब वो क्यु चाहीये? इस यार के साथ दिल भरा नही” इतक्या वर्षांमध्ये नूरीभाभीसोबत पत्यक्ष फार थोडंच बोलले होते. आफताब जितकं सांगायचा त्यावरून आसले संशय तिच्या मनात कायमच असायचे.
“रात बहोत हो गयी है. इसे अंदर लेके जाओ” मी माझा राग कंट्रोल करत म्हनाले. आफताबचं आमच्या बोलण्याकडे लक्षच नव्हतं. तो माझ्या मागून दाराजवळच्या पडवीमध्ये आला.तिथे एक खुर्ची ठेवली होती त्यावर बसून तो पायातले शूज काढत होता. तोंडामध्ये मघाशी गुणगुणत असलेलं गाणं अजून होतंच.
“बाय!” मी म्हटलं तरी त्याचं लक्ष नव्ह्तं.
“मांबाप ध्यान नही देते कया? इतनी बडी हो गयी हौ. रातको घूमती है. कुछ बोलते नही?” नूरी परत मला म्हणाली. मी दुर्लक्ष केलं. दारामधून मागे वळाले. “लोग सही बोलते है. लडकीकी शादी सही उमर मे ना करादो तो ऐसे छिनाल बनही जाती है” या शिवीनंतर मी फक्त  मी माझ्यामनाविरूद्ध का होइना मागे वळून पाहिलं. नूरी दारातच दात विचकून माझ्याकडे रागानं पाहत होती. हिचं मी काय बिघडवलं होतं देव जाणे.
तरीही काही न बोलता मी माझ्या घराकडे निघाले.
घरी गेल्यावर आईनं दार उघडलं. “किती गं उशीर? जेवणार आहेस का? तुझ्यासाठी बटाट्याची भाजी आणि खीर ठेवली आहे. गरम करून देऊ?” आईचं नेहमीचं पुराण चालू झालं.
“आई, अजिबात भूक नाही. दारात स्कूटी नाहीये. का?” मी डोळ्यांतल्या लेन्स काढत विचारलं.
“बाबा घेऊन गेलाय” मी कॉलेजात गेल्यापासूनच बाबाचं रात्रीचं बाहेर जाणं पूर्ण थांबलं होतं. मी मुंबईवरून गावी आले तर तो अजिबातच जायचा नाही.. मग आजच कसा काय गेला? मी आईला पुढे काही बोलणार त्याआधीच बाजूच्या बंगल्यामधून जोरजोरात ओरडल्याचे आवाज ऐकू आले.
खरंतर आत कॉलनीमध्ये सर्वांना याची सवय झालीच होती. नूरी रात्रीअपरात्री ओरडायची. किंचाळायची. अझरला वाटेल तश्या शिव्या घालायची. आमच्या सारख्या शेजार्‍यांचा उद्धारही अधूनमधून व्हायचाच. सगळेच तिच्या ओरडण्याकडे दुर्लक्ष करायचे.
पण आज मात्र आवाज ऐकू आल्याबरोबर मी आणि आई एकदम चमकलो. आता बाजूच्या बंगल्यामधून नूरीच्या नव्हे तर अझरच्या ओरडण्याचा आवाज पहिल्यांदाच येत होता.
“रात्रीचे साडेबारा वाजलेत. तसंपण हे हल्ली नेहमीचं आहे. अर्धाएक तास बडबडेल आणि मग शांत बसेल.”
“हो, पण अझरभाईचा आवाज येतोय. तो का इतका ओरडतोय?” माझ्याच्याने राहवेना. “मी जाऊन बघते”
“नको गं, उगाच तिला तमाशा करायला निमित्त मिळेल. यतिन एकदा असाच गेला तर त्यालाच नाहीनाहीते बोलायला लागली. अझरला ते फार अपमानकारक झालं होतं. उगाच तू जाऊन काही होइल. दोघंच आहेत”
“दोघं कुठे? आफताब आहे ना, मी पटकन पाच मिनीटांत जाऊन येते” मी बोलत असतानाच नूरीचा जोरात किंचाळायचा आवाज आला. ते ऐकून मी लगेच घराबाहेर आले. अझरच्या घराचा मेन दरवाजा उघडाच होता. हॉलमध्ये नूरी आणि अझर उभे होते, आफताब मघाशी खुर्चीत बसला होता तसाच अजून होता. जे काही चाललंय ते एकतर त्याला कळत नसावं किंवा त्याला झोप लागली असावी. मी दोनतीनदा आवाज दिला पण त्याने डोळेसुद्धा उघडले नाहीत. मी आलेलं बहुतेक नूरी आणि अझर दोघांनाही समजलं नसावं. मला इतका अंदाज आला की नूरीने आफताबला घरात घेण्याऐवजी  बाहेर पडवीतच ठेवलं आहे आणि त्याच वेळी अझरला जाग आल्यानं ही वादावादी चालू झाली होती. काही असलं तरी मी आजवर अझरला इतक्या संतापलेलं कधीच पाहिलं नव्हतं.
“तुने मुझे क्यु नही जगाया? तुमको उसको घरमे नही लेना था...”
“क्यु?” नूरी जोरात चिरकली. “तू दारू पिके आता है. मै कुछ नही बोलती. बीवी होने का फर्ज अदा करही देती हू. पर उसको मै क्यु घरमे लू? गिरता है तो गिरने दे गटरमे. मेरे घरमे मुझे ये सब कुछ नही चलेगा. कितनी बार बोला है मैने”
“ये घर सिर्फ तेरा नही. उसका भी है”
“गलत. ये घर सिर्फ़ उसका है. मेरा तो ये घर कभी था ही नही. मुझे तो अम्मीअब्बाने सोचके इस गंदी नालीमे डाल दिया. घरबार मे इमान तो कुछ रखा ही नही. काफीर की तरह रहता है. तुझे इत्तीसी भी शरम नही आती, वो शराब पिके आये और मै उसकी खार्तीरदारी करू... क्युंकी तू उसके घर मे रहता है. उसकी अम्मी ने खरीदा ये घर. खुद की हिंमतसे एक चम्मच भी तो खरीद नही सकता.”
“नूरी. आवाज कम! आज मैने बहोत सुन लिया. आफताब बहोत बडी एक्झाम पास होके आया है. तुम उसकी तारीफ नही कर सकती तो कमसेकम इस तरह से उसे घरसे बाहर बंद तो ना करो. मेरा भाई है... समझी...मेरा भाई और कोई मेरे भाई  को कुछ बोले...” मी इतकं ऐकून निघणारच होते पण माझ्या समोर असलेला आफताब खुर्चीवरून पडत होता, म्हणून मी त्याला सावरून धरलं.
“पता है” नूरीचा आवाज आता अल्मोस्ट घोगरा झाला होता. “कैसा भाई है ना मै सब जानती हू. तुम्हारी वो अम्मी थी ना, मेरे रिश्तेदारी मे थी. सब धंदे मालूम है”
“नूरी, बस्स! अब एक लफ़्ज मूंह से निकला ना... तो...” अझरभाई नोरीच्या अंगावर धावून आला. त्यानं हात उचलला पण मारलं नाही. इकडे आफताबने मला इतक्या घट्ट धरलं होतं की मला परत जाताही येईना. या दोघांच्या भांडणामध्ये मी तिथं आहे हे सांगणार तरी कसं!
“क्या करेगा तू? करभी क्या सकता है. सच बोलती हू तो मेरा मूह बंद करेगा. बोलो ना... हां!!! भाई है वो तेरा!! तेरी सौतेली अम्मी तीन महिने पेटसे थी जब उसका निकाह दो बच्चोंके बापसे जलदी मे करवाया! सगा सौतेला भी क्या तो तुम दोनोंका खून का रिश्ता तक नही”
“नूरी” इतका वेळ अझर संतापलेला होता, पण आता मात्र त्याच्या नजरेमध्ये आग पेटली होती. “बहोत हो गया. अल्ला कसम बहोत हो गया. खूप ऐकून घेतलं. माझ्याबद्दल काय वाट्टेल ते बोल. आफताबबद्दल मी तुला एक शब्द बोलू देणार नाही. त्याचं आणि माझं नातं रक्ताचं नसेल पण मायेचं आहे. तो माझा भाई आहे आणि राहील. इतके दिवस मी तुझे सर्व नखरे सहन केलेत. मला नाहीनाही ते बोलतेस. गावभर मला नामर्द म्हणून हिणवतेस. रोज ऐकून घेतोय.  आज ना उद्या सुधारशील या आशेवर राहिलोय... पण आता शक्य नाही. नूरी.. अल्लातालाला को हाजीर रखकर मी तुला तलाक देतोय. आता या क्षणी माझ्या घरातून. माझ्या नजरेसमोरून. माझ्या आयुष्यातून कायमची चालती हो. तलाक. तलाक”
तलाक!!”

Friday 19 August 2016

रहे ना रहे हम (भाग १५)

एमएससीचं पहिलं वर्ष केव्हा संपलं ते कळलंसुद्धा नाही. अगदी सुरूवातीला आईबाबाची फार आठवण यायची. मी आईवेडी किती होते. ते मला घर सोडल्यानंतर जाणवलं. लहान असताना आई मला फार बाहेर खेळायला सोडायची नाही. मला झेपत नाही वगैरे कारणं सांगून. तेव्हा बाबा दुपारी जेवायला घरी यायचा, आला की माझ्यासोबत व्हीडीओ गेम्स खेळायचा, पण तो घरी नसला की, आई माझ्यासोबत बसून बिझनेस, चेस, ल्युडो असे खेळ खेळायची. शाळेमध्ये मैत्रीणी होत्या, पण मैत्री फारशी कुणाहीसोबत नव्हती. कॉलेजसाठी घर सोडल्यावर सर्वात जास्त आईची आठवण यायची यात काही नवल नाहीच. मी रविवार एक दिवस सुट्टी असले तरी गावी जायचे. ट्रेनचा प्रवास आवडायचा नाही पण घरी आईला भेटायची ओढ होतीच. अधेमध्ये गेले तर काकूकडे जायचे, पण ती तिच्या कामामध्ये खूप बिझी असायची, तिच्या आणि काकाच्या ड्युटीवेळा पण वेगवेग्ळ्या असायच्या. त्यापेक्षा घरी गेलं की आई वाट बघत असायचीच. बाबाच अधूनमधून कधीतरी ओरडायचा, किती त्रास करवून घेतेस म्हणून. पण मला आईला बघितलं की प्रवासाचं काही वाटायचं नाही. परत निघताना बाबा दरवेळी म्हणायचा, ट्रेनमध्ये बसवून देतो, बसमधेय बसवतो. पण दरवेळी तो मुंबईपर्यंत सोडायला यायचाच.
“निल्या, प्रत्येक वीकेंडला असं यायचं नाही हां. अभ्यास कर. सुट्टीमध्ये महिनाभर यायचंच आहे” बाबा ओरडल्यासारखं करायचा. “मी तेव्हा तुला न्यायला येईन” तरी मी शनिवारी सकाळचं प्रॅक्टीकल संपलं की लेक्चर्स अटेंड करण्याऐवजी स्टेशनवर येऊन घरची ट्रेन पकडायचे. आमच्या गावाला जायला ट्रेनची फ्रीक्वेन्सी बरीच वाढली आहे हे एक बरं झालंय.
शनि रवि हॉस्टेलमध्ये फरसं नसलयने लतिका माझ्यावर एकदोनदा वैतागली. “क्या घर भागती रहती है. इस वीकेंड तूकही नही जायेगी. हम लोग इधरही रहेंगे. पूरा ग्रूप मिलके पार्टी करेगा” तिने एकदा आदेशच सोडला. तरी शनिवारी मी निघणार होते तेव्हा तिने मला अडवूनच धरलं. मग त्या शनिवारी आम्ही सर्वजण पिक्चर बघायला गेलो. नंतर पबमध्ये थोडावेळ मस्ती केली आणि बाहेरच डिनर करून हॉस्टेलवर परत आलो. त्यासाठी आम्ही वॉर्डनकडून लेट नाईट परमिशन घेतली होती. लतिका तिच्या आत्याकडे गेली होती आणि मी काकूकडे. म्हणजे परमिशन फॉर्मवर तसं लिहिलं होतं.
पण माझं गावी जाणं नंतर हळूहळू कमी होत गेलं. कॉलेजमध्ये लेक्चर्स आणि लॅब सेशन्स वाढत गेले. असाईनमेंट्स, पॉवरपॉइंट प्रेझेंटेशन्स यात खूप वेळ जायचा. सीनीअर्सबरोबर आमचं तसं बरं पटायचं, अधूनमधून खटके पण उडायचे. सीनीअर्सची खरी गरज भासायची ती नोट्ससाठी, पण मी या बाबतीत माझाच फंडा चालू ठेवला होता, आफताब-स्टाईलने आपल्या नॊट्स आपणच काढायच्या. कॉलेजमध्ये आल्यावर मी आईला जितकं मिस केलं तित्कंच माझ्या कंप्युटरलाही मिस केलं. इंटरनेट कॅफेमध्ये तासावर पैसे देऊन कंप्युटर वापरताना मला माझ्या रूममधला पीसी आठवायचा. माझ्या पीसीवर बसून मी सलग तीन चार तास गेम्स खेळायचे. क्वचित कधीतरी आफताब सोबत पिक्चर पाहणं व्हायचं. पण घर सोडून आल्यावर मला त्या पीसीचीच सर्वात जास्त आठवण यायची. दिवाळीला मी बाबाकडून लॅपटॉप घेतला.
आमच्या ग्रूपमधला सौरभ माझ्यामागे जरा जास्तच लागला होता. त्याचा सब्जेक्ट फिजिक्स होता, त्यामुळे एरवी कॉलेजमध्ये कधी दिसायचा नाही पण लायब्ररीमध्ये हमखास भेटायचा. काही मुलांना आपण फर मोठे सेक्स मॅग्नेट आहे आणि पोरी आपल्यावर बघताक्षणी फिदा होतात असा एक माज असतो. सौरभ त्यातलाच. दिसायला छान होता, स्टायलिशही होता, पण मला फारसा काही भावला नाही. सतत त्याचं ते किलर लूक्स द्यायचे प्रयत्न करणं फार बोर व्हायला लागलं. प्रत्यक्षात ते मला तरी डेस्पो वाटायला लागले. त्याला दूर लोटायला मी बराच प्रयत्न केला, पण तरी तो अधिकच चिपकायला लागला. मग मी शाणपणा करून अखिलशी मैत्री वाढवली. अखिल सुरूवातीला खूप शांत वाटला होता. फारसा कुणाशी बोलायचा नाही. त्याला आय आयटीला जायचं होतं म्हणून तो तयारी करत होता. दोनतीनदा त्याच्याबरोबर मूव्हीला वगैरे गेल्यावर स्पष्टपणे म्हणाला, “मला रीलॅक्सेशन हवंय. खूप अभ्यास करून  ब्रेन थकतो” म्हणून.
हाड!! तोंडावर उत्तर दिलं त्याच्या. च्यायला, मी म्हणजे काय सेक्सटॉय वाटले का? मीच काय, कुठलीही मुलगी त्याला केवळ सेक्सटॉय म्हणून हवी होती. अभ्यासामध्ये लक्ष लागावं म्हणून. कसलीही कमिटमेंट नको. रिलेशनशिप नको. केवळ फिजिकल संबंध हवेत. म्हटलं मला शक्य नाही. सेक्सबद्दल मला काहीच प्रॉब्लेम नव्हता. सेफ सेक्स असेपर्यंत मला काही काळजी नव्हती. पण केवळ मज्जा म्हणून माझ्याच्याने शक्य झालं नस्तं. मला काय कुणासोबत डायरेक्ट लग्न करायचं नव्ह्तं, पण रिलेशनशिपचं एक उबदार कुशन असतं त्याखेरीज केलेल्या सेक्सला काहीही अर्थ नसतो. मी केदारसोबत झोपले कारण, माझं केदारवर प्रेम होतं. अखिलसोबत झोपणार नाही कारण माझं त्याच्यावर प्रेम नाही. ही सर्व माझी तत्त्वं मी गुंडाळून वरच्या माळ्यावर फेकली ती फक्त आफताबसाठीच. आता नाही, पण नंतर!!
हल्ली माझं दर आठवड्याला घरी येणं थोडं कमी झालं होतं. कॉलेजमध्ये अभ्यासाचं वारं वहायला लागलं होतं. दर आठवड्याला एक टेस्ट व्हायची, आणि त्याचे मार्क फायनलला धरणार असं सांगितलं होतं. शिवाय वीकेंडला लतिकाच्या ग्रूपसोबत काही ना काहीतरी प्लान्स ठरायचेच.  गेल्या चार महिन्यात तर मी एकदाही घरी आले नव्हते. मी येणार म्हणून बाबानं फटाके उडवायचेच काय ते शिल्लक ठेवले होते. सकाळी घरी पोचले तेव्हापासून आईला किती बोलू नी काय असं झालं होतं. माझंच घर मला नवीन असल्यासारखी “इकडे ठेवलाय बघ साबण” म्हणून मला माझ्याच खोलीच्या बाथरूममध्ये सांगत होती. आई म्हणजे ना, आईच आहे!
घरी गेल्यावर सकाळ अख्खी मी झोपून काढली. आईनं जेवायला पुरणपोळ्या करेन असं सांगितलं होतं. माझा जीव पुरणपोळ्यांपेक्षा कटाच्या आमटीत जास्त अडकलेला. आई काळा मसाला घालून ती आमटी काय करते! आईनं साडेबारा वाजता हाका मारून मारून मला अखेर उठवलं. जाग आल्याआल्या घरामध्ये मसाल्याचा तो मस्त दरवळ पसरलेला जाणवला. “आईगं! आय लव्ह यु” मी आईच्या गळ्यात पडत म्हटलं.
“होय का? आता आई हवी झाली. चल आटप. भूक नाही लागली का?” मी तोंड वगैरे धुवून स्वयंपाक घरात आले तेव्हा आई पोळ्या लाटत होती. अचानक  जोरजोरात भांडी फेकल्याचा आवाज ऐकू यायला लागला, आमच्या नव्हे शेजारच्या किचनमधून. घरात नूरी असेल, पण ती अशी भांडी का फेकत होती? दोन मिनिटांनी  गडग्यावरून उडी मारून अझरभाई घरात आला.
“ये! गरम पोळ्या करतेय.” आई त्याला म्हणाली.
“कधी आलीस?” माझ्याकडे बघत त्यानं विचारलं. मी आपलं सकाळी आले, मग कॉलेज कसं चालू आहे वगैरे बोलत होतो, पण बाजूच्या किचनमधून येणारे भांड्यांचे आवाज काही थांबले नव्हते.
आईनं जादूला ताट वाढून दिलं. “काकी, स्वप्नीलला द्या की”
“दोनच पोळ्या झाल्यात. बाकीच्या झाल्या की तिलापण देते. तू जेव निवांत. आज काय पराक्रम केला?”
“अर्धा किलो गवारीच्या भाजीत अर्धा किलो मीठ” जादू पुरणपोळीच्या घासावर किंचित फुंकर मारत म्हणाला.
“म्हणजे?” मी न राहवून विचारलं.
“म्हणजे. अशी भाजी कढईमध्ये शिजत होती. त्यामध्ये अर्धा किलो मीठाची पिशवी अशी धरून ओतली. आमच्या बेगमसाहिबांनी” बोलताना जादूने हातातला घास खाली ठेवला.
“काहीही. असं कुणी कशाला करेल?” आफताब नूरीला वेडी म्हणायचा, पण नूरी खरंच मला तशी कधीच वाटली नाही.  
“असंच काय, ती बरंच काही करते. एखाद्याला किती छ्ळायचं त्याला काही लिमिट असावं की नाही? बिचारा नवरा दमून कामावरून येतो, त्याला जेवायचं काही करत नाहीच. वर त्याने स्वत:हून काही करून घेतलं की त्यात असले घाणेरडे प्रकार करायचे” आई नूरीचा सगळा राग पोळीवर काढत असणार. पोळी अगदी टम्म फुगली होती. “सोन्यासारखा नवरा आहे. दिवसभर इकडेतिकडे राबतोय. घरात बाकीचं काही काम नाही. दोन वेळेला शिजवून वाढायचं तर आहे. तेही जमत नाही!” आईनं पोळीला पोळपाटावर आपटून तिच्यातली सर्व हवाच काढली. बोलायच्या नादांत आईनं बहुतेक साधीच पोळी केली होती. पुरण घालायचं विसरली! “हा इतका सांभाळून घेतो म्हणून इतकी शेफारलीये.”
आईनं तरी माझ्या पुढ्यात ताट आणून ठेवलं. “तूप घे गं” मला पुढची पोळी लाटत असताना आज्ञा केली. आता पुरण नसलेल्या पुरणपोळीवर तूप कशाला हवंय?
“भाई, तुला आईनं तूप वाढलंच नाही”
“मी खात नाही.” जादू सहज म्हणाला. “मला नको.”
आईनं परत तीच दोरी  पकडून पुढचा टाका घतला, “बरं, खायचे प्यायचे तरी काय नखरे आहेत का? पोळी भाजी आणि कोशींबीर. याहून दुसरं काही नको. भाजी फळं सगळं खरेदी करून आणतो. ही बाई घरामध्ये फळं अगदी कुजवून मग बाहेर टाकेल, पण त्यानं एक सफरचंद कापलं तरी असा अकांडतांडव करेल की बास्स” एकंदरीत नूरीचा आईला प्रच्ंड राग आलेला दिसत होता. जादूनं मात्र काही न बोलता जेवणं संपवलं. जितक्या सहजतेनं तो जेवायला घरी आला, आणि आईशी बोलत होता त्यावरून हे कदाचित रोजचंच असावं.
“काकी, संध्याकाळी सातनंतर येईन” ताट सिंकमध्ये ठेवून हात धुत तो म्हणाला. “काही आणायचंय?”
“भाजी आणू नकोस. यतिनने चिक्कार आणली आहे, पण जर त्या मारवाड्याच्या दुकानाकडून आलास तर मागे आणलीस ती बेसनाची मिठाई आण. स्वप्निलला आवडेल”
“चालेल, दुध दही आणू का? त्याच्याकडे चांगलं मिळतं”
“दही नको. पनीर आण. स्वप्निलसाठी पालकपनीर करेन. तुझ्यासाठी आलूपालक!”
“ओके. रात्री तुम्ही काही जास्त करू नका. दुपारचं तसं पण फार उरेलसं दिसतंय. रात्री मी काहीतरी लाईट बनवून आणेन..” आई आणि अझरभाई आरामात बोलत होते. मला त्यांच्या या डेली कामाची लिस्ट ऐकायला मजा येत होती. जादू जेवून निघून गेल्यावर आईनं परत नूरीपुराण चालू केलं.
“कैदाशीण आहे नुसती. त्याच्यातर जीवावर उठली आहे. एकदा अशीच माहेरी गेली. जाताना दारंखिडक्या बंद केल्या आणि गॅसचे दोन्ही नॉब चालू ठेवले. नशीब तो घरात आला आणि त्याला लगेच गॅसचा वास आला. नाहीतर काय झालं असतं.”
“पण मग तो कशाला सहन करतोय? सोडून द्यायचं ना...”
“मलाही तेच समजत नाही. याचा चांगुलपणा दरवेळी मध्ये येतो. मागे म्हटलं मी देऊन टाक काय तुमच्यात  तलाक असतो... तर म्हणे, असं करणं ठिक नाही. तिच्या घरचे पण यालाच दोष देतात. पण हिचे प्रकार रोज वाढतच चाललेत. तिला म्हणे याच्याशी लग्न करायचं नव्हतं. शाकाहारी नवरा तिला आवडत नाही. तो सिगरेट दारू पितो हे तिला आधी माहित नव्हतं.”
“आफताब मागे म्हणाला होता की तिला वेडाचे झटके येतात”
“वेडाचे झटके येणारी माणसं अशी वागत नाहीत. ही वेडाचं सोंग घेते. मुद्दाम छ्ळायला बघते. हे घर विकून चिक्कार पैसे येतील, मग फ्लॅट घेऊन राहू या म्हणून त्याच्या मागे लागताना कसे हिला वेडाचे झटके येत नाहीत. घर भाभींच्या नावावर होतं. त्यांच्या पश्चात अझर आणि आफताबच्या नावावर झालं, मग अझर एकटा कसा घर विकेल? तर आफताबला म्हणे, तू सही करून घर सोड.  अझरला म्हणे, तू परत दुबईला जा, तिथे बराच पैसा मिळेल, कशाला स्वत:च्या बिझनेसमध्ये इतके कष्ट घेतोयस? हे सर्व बोलताना हिला वेडाचे झटके येत नाहीत. त्याने डॉक्टरकडे जाऊया म्हटलं की हिचा धिंगाणा चालू. एकदा यानं फोन करून ऍम्ब्युलन्स बोलावली तर ती गाडी पोचायच्या आत ही नॉर्मलवर. मला सगळे नखरे समजतात. नवरा नकोय. दोन वर्षं बाहेर होता, तेव्हा धड राहिलीच की माहेरी. बिचारा इकडे परत काय आला, हिला अवदसा सुचली. माणसानं किती सहन करावं याला काही लिमिट? दया येते मला त्या आईविना लेकराची.”
अचानक त्या क्षणी लख्खकन जाणवलं. आई म्हणजे आता फक्त माझी आई नव्हती. अझर तिला मुलासारखा नव्हता, तर तिचा मुलगाच झाला होता. त्यांचं दोघांचंच अतिशय सुंदर निरागस आणि तितकंच हळवं नातं झालं होतं. आपल्याला भरपूर मुलं असावीत आपण त्यांचं कोडकौतुक करावं अशी आईची खूप इच्छा. पण झाले मी एकटीच. माझं काय कमी लाड केले नाहीत, पण मी मुंबईला गेल्यावर तिच्यासाठी अझर होता. त्यानं तर फार  लहानपणी आई गमावली. नंतर चाची गेल्या. आफताब शिकायला लांब. या गावामध्ये परक्यासारखा एकटाच होता. नूरीच्या या तर्‍हेवाईक वागण्यानं दुखावलेल्या अझरला आईनं आपलं मानलं! मी आईला  सोडून मुंबईला गेले हे तिला मनामध्ये फार खुपलं होतं, वरकरणी तिनं दाखवलं नव्हतं इतकंच. अझर आणि माझी आई दोघं म्हणजे एकाला झाकावा दुसर्‍याला काढावा. बाबाच्या चुका आई माफ करत गेली आणि नूरीचा दुष्टपणा अझर सांभाळत राहिला.  नंतरही दोन दिवस जादू दुपारचा जेवायला आमच्याचकडे येत राहिला. संध्याकाळी कामावरून आल्यावर काहीतरी बनवून घरी घेऊन यायचा. त्या दिवशी स्वत: बनवलेले पोहे मला आणून दिले. “कावळ्याचिमण्यांसाठी वाटीभर पोहे” ठेवलेला अरिफ मला अख्खा दिवस आठवत राहिला. आज अरिफ असता तर... काही नाही तर नूरीला तरी त्यानं गप्प केलं असतंच.
आता एक्झाम जवळ येत चालली होती, प्रॅक्टीकल रीपीट चालू झाली होती. मी आफताबस्टाईलने माझ्या अभ्यासाचं टाईमटेबल बनवून घेतलं.या टाईमटेबलानुसार अभ्यास केला तर मला काहीच प्रॉब्लेम आला नसता. त्याची इंटर्नशिप संपली होती, त्याच्या फायनल परीक्षेचा अभ्यास भलत्याच तयारीनं चालू केला होता. लतिकाला एका मराठी जाहिरातीमध्ये रोल मिळाला होता. त्यामुळे ती भलतीच खुश होती. टीव्हीवर ऎड पहिल्यांदा आली तेव्हा अख्खं हॉस्टेल मेसमध्ये टीव्हीसमोर येऊन बसलं होतं. प्रत्यक्षात चार मुलींच्या गराड्यात लतिका कुठली अहे ते समजायच्या आत कोणतरी जाडी मराठी हिरॉइन आली आणि म्हणाली, “या मुली तुम्हाला हसतात तर तुम्ही लावा आमचं हे मसणं क्रीम. वगैरे वगैरे” तरीपण आम्ही सर्वांनी लतिकाचं जमके अभिनंदन वगैरे केलं. “ही तर सुरूवात असते गं, अशीच हळूहळू कामं मिळत जातात” रूमवर आल्यावर ती म्हणाली.
मला त्यातलं काहीच माहित नसल्यानं मी केवळ मान डोलावली.

>>>>>>

“लतिका हॉस्टेलमध्ये नाहीये” मी वॉर्डनला जाऊन सांगितलं. रात्रीचे अकरा वाजत आले होते. लतिका आज सकाळीच बाहेर पडली होती. कॉलेजला सुद्धा माझ्यासोबत आली नव्हती. नंतर दिवसभर तिचा मोबाईल स्विच्ड ऑफ येत होता. आता जर मी वॉर्डनला सांगितलं नसतं तर पंचाईत माझ्यावर आली असती. लतिकाने लेटनाईट परमिशनसुद्धा घेतली नव्हती.
व‘ओर्डनने तिच्या नोटबूकमध्ये लतिकाचं नाव लिहून घेतलं. नंतर ती जाणे आणि लतिका. रूममध्ये येऊन मी पुस्तक वाचत्बसले होते. रात्री साडेबारानंतर लतिका आली. आली ती एकदम घुश्शातच.
“मॅडमकडे कंप्लींट कशाला केलीस?”
“कंप्लेंट केली नाही. तू रूममध्ये नाहीस हेच सांगितलंय. कुठे होतीस?”
“ते मी तुला कशाला सांगू?” तिनं लाईट बंद केला आणि बेडवर जाऊन झोपली. वॉर्डनने तिला बरंच सुनावलं असणार. मी अंधारातच माझं पुस्तक टेबलावर ठेवलं आणि डोळ्यावरचा चष्मा काढून मी पण झोपले. लतिकाचं वागणं हल्ली अजिबात भरवश्याचं राहिलं नव्हतं. रोज लेक्चर्स चुकवायची. प्रॅक्टीकलला जेमतेम असायची. मागे मिळालेल्या त्या एका जाहिरातीनं तिला कामतर काय फार मिळालं नव्हतं. पण तरीही लतिका अजूनही मॉडेलिंग एजन्सीजचे दरवाजे ठोठावणं काही बंद करत नव्हती.
मला तिच्या या ग्लॅमरमागे लागण्याचं ऑब्सेशनच समजत नव्हतं. लतिका हुशार होती. दिसायला सुंदर होती. घरून बरीच चांगल्या परिस्थितीमध्ये होती. मग आता इतका आटापिटा करायची गरजच काय? तिचं डायेटींगचं फॅड दिवसेंदिवस वाढत चाललं होतं. नेटवर कुठून काहीतरी माहिती गोळा करून काय काय प्रकार करायची. मध्यंतरी सलग पंधरा दिवस ती फक्त कलिंगडं आणि लिंबूरस पिऊन राहिली होती. सलोनमध्ये जाऊन कसल्यातरी स्किन ट्रीटमेंट करून घेणे हे नेहमीचेच. “तुझ्यासरखी नॅचरल गोरी स्किन नाहीये”म्हणत वर मलाच टॉंट मारायची. खरंतर लतिकाचा स्किन टोन सुरेख होता. माझ्या चेहर्‍यावर बरेच खड्डेधब्बे होते, तिचा चेहरा मात्र एकदम नितळ होता. हल्ली तिचे आणि माझे असेच कशावरून तरी मेजर खटके उडाल्यावर मी तिच्याशी बोलणं कमीच केलं. आता मला मुंबईत बर्‍यापैकी एकतीनं फिरता येत होतं. सुएरूवातीला आम्ही दोघी रीक्षा करून कॉलेजला जायचो. पण लतिकाचे लेक्चर चुकवणं अति वाढलं, मग मी एकटीनंच जायला लागले. रीक्षाच काय गर्दीचा टाईम नसेल तर मला लोकमध्ये चढता यायला लागलं.
लतिकाने वॉर्डनकडे दोनतीनदा माझी तक्रार केली होती. माझं नाव आधीच “चिडकाबिब्बा” असल्याने वॉर्ड्न मला बरंच ओरडली पण होती. आधी मला खूप राग आला, ही कोण वॉर्डन बाई ओरडणारी? मी वॉर्डनशी पण खूप भांडले.  मगीकदा  मोठाच राडा झाला, तेव्हा लतिकाच येऊन मला वॉर्डनच्या रूममधून बाहेर घेऊन आली. “कंप्ल्लीट मॅद आहेस. वॉर्डन ओरडेल तेव्हा ऐकून घ्यायचं. आपण वर्षाचे एकदम पैसे भरलेत त्यामुले अगदीच काही प्रचंड मोठा राडा केला नसेल तर आपल्याला काय हॉस्टेलवर काढून टाकत नाहीत. पण इतका आरडाओरडा केला तर काढून टाकतील”
तेव्हापासून मी वॉर्डनने बोलावलं की कानात एफ एम् रेडीओचे हेड्फोन खुपसून जायचे. वॉर्डनचं तोंड हलायचं बंद झालं की “शॉरी, दिस विल नॉट हॅपन अगेन” म्हणायचं आणि बाहेर यायचं.
एरवी गायब असणारी लतिका आज नेमकी रविवारी रूमवर होती, आणि आफताबचा फोन आला.
 “तुझा मित्र? तू तर म्हणालीस की तुला कुणी मित्र नाहीत?” उलट चौकशी केल्यासारखी मला विचारत असली तरीही तिला प्रचंड उत्सुकता लागली होती.
“लतिका, नेबर आहे. इकडं मुंबईत काही कामासाठी आलाय तर आईनं त्याच्यासोबत खाऊ पाठवलाय. त्यावरून किती प्रश्न विचारशील?” मी शक्य तितक्या वैतागून म्हटलं. ख्रंतर आफताब पुण्यावरून येत होता. मी एरवी लतिकासमोर आफताबशी फोनवर कधीच बोलायचे नाही. आमचं बरंचसं बोलणं एसेमेस वरच व्हायचं तो  त्याच्या फायनल परीक्षेसाठी बराच ब्बिझी होता. दिवसाम्तून अठरा तास वगैरे अभ्यास करायचा. मागे कधीतरी निधीला फोन केला तर ती म्हणाली की त्याने परीक्षा संपेपर्यंत तिला फोन करू नको असं साम्गितलंय. एसेमेस आणि चॅटींगवर पण नाही.  पण तो दिवसातून दोन तीन मेसेज तरी मला पाठवायचा. क्वचित एखादा फोनसुद्धा करायचा. जास्त नाही अगदी दोन तीन मिनिटं बोलायचा, हे मी निधीला सांगितलं नाही. नाहीतर उगाच परत या दोघाम्ची भांडणं व्हायची आणि खापर माझ्यावर फुटायचं.
आज मात्र सकाळीच त्यानं फोन केला होता. काही कामासाठी मुंबईला आलोय, तुला भेटायला हॉस्टेलवर येऊ का? म्हट्लं ये की. फोनवर बोलून झाल्यावर त्याचा मेसेज आला, मी तुझ्यासाठी स्वीट्स घेऊन येईन. ते आईने दिलेत म्हणून सर्वांना सांग. असाच भेटयाला आलो तर तुला कुणी काही म्हणेल. तो मेसेज बघून मला हसूच आलं. हॉस्टेलमध्ये सरसकट बॉयफ्रेंड भेटायला यायचे.  अर्थात वॉर्डनला सांग्ताना मात्र ते “कझिन्स” असायचे, आफताब मित्र म्हणून भेटला तरी मला काही प्रॉब्लेम नव्हता पण त्यानिमित्ताने त्यानं काही गोड खाऊ आणला तर नको कशाला म्हणा!!
पण आता लतिका ज्या पद्धतीनं मला ईंटेरोगेट करत होती ते फारच इरीटेटिम्ग होतं. स्वत:चा बीएफ़ असताना केवळ माझा मित्र भेटायला आला म्हणून इतकं नाक खुपसून विचारत होती की जणू काही मी आफताबबरोबर पळूनच जातेय. “आफताब म्हणजे मुस्लिम् का? आय लाईक मुस्लिम गाय्ज. दे आर सो क्युट” दोनतीनदा ते म्हणाली. मी आफताबला क्युट म्हणण्याअधी सलमान खानचं लग्न होऊन त्याला पोरंबाळं झाली असतील.

 वॉर्डनने व्हिजीटर आलेत म्हणून निरोप पाठवल्यावर माझ्यासोबत तीपण बाहेर आली. आता इथे खरंतर मला डोळ्यांसमोर निधी प्रकरणाचं रीपीट घडेल की काय याची भिती होती. एक तर आफताबचा काही भरोसा नाही, लतिकाचा त्याहून जास्त भरोसा नाही.  
सुदैवाने, लतिकाने आफताबला पाहिलं आणि लगोलग ती मागे वळाली. मी आफताबला पाहिलं आणि माझाच माझ्या डोळ्यांवर विश्वास बसेना. केस विचित्र वाढलेले, दाढी वाढलेली, किती दिवसांपूर्वी अंघोळ केली होती कोण जाणे. अंगातला टीशर्ट जुना आणि ढगळ. त्या टीशर्ट्ला न शोभेल अशी जीन्स. डोळ्यांवर चष्मा होताच, एरवी दिसणारा नीटनेटका आफताब आज अगदी गबाळेपणची कमाल दिसत होता. पण या सर्व गबाळेपणाहीपेक्षा आफताब कसातरी दिसत होता. काही नाहीतरी किमान दहा किलो वजन कमी झालं असेल. डोळे खोल गेलेले, चेहर्‍यावरचा रंग उडालेला.
“काय झालं?” त्याला बघताच मी पहिला प्रश्न विचारला. हातातली पिशवी त्यानं माझ्याक्डे दिली.
“कशाचं?” लांब वाढलेल्या नखांनी गालवरची दाढी खाजवत तो म्हणाला.
“आफताब, सीरीयसली. कसा दिसतोय्स?”
“तुला बाहेर जायला अलाऊड आहे? कॉफी घेऊया?” तो मोबाईलमधला मेसेज वाचत म्हणाला. मेसेज आल्याचा टोन काही वाजलेला नव्हता. होस्टेलच्या खालीच एक छोटंसं हॉटेल होतं. आफताबनंच इडलीवडा मागवला. मी फक्त कॉफी. मघापासून तो बराच शांत दिसत होता.
“कॉलेज कसं  चालू आहे?” अखेर त्यानं विचारलं.
“ठिक! तुझी एक्झाम झाली ना?”
“हो. नेक्स्ट मंथमध्ये रीझल्ट आहे.”
“इतका खराब कशाने झालास?”  
“एक पेपर जाम टफ गेलाय. मी उडणार आहे त्यात”
“रीझल्ट लागेपर्यंत टेन्शन घेऊन उपयोग आहे का? रीझल्ट लागल्यावर मग परत अभ्यास करता..”
“छे! वेड लागलंय का? आता मस्त अभ्यासाचं रूटीन चालू आहे. मी तेच चालू ठेवलंय. नापास होणार हे माहित आहे. मग रीझल्ट लागेपर्यंत दोन महिने उगाच मस्ती करून दिवस वाया का घालवा?”
“चरणस्पर्श करू का तुझे? अरे परीक्षेसाठी इतका अभ्यास केलास, आता थोडे दिवस तरी विश्रांती घे. आरश्यात चेहरा बघ. किती खराब झाला्यस? आणि हे काय, कपडे, दाढी वगैरे? हॉरीबल दिसतोयस”
“असू देना, आपल्याला कुठे थोबाड चमकवायचं आहे. तसंपण मी मन्नत मागितली आहे. जोवर रीझल्ट होत नाही तोपर्यंत दाढी करणार नाही. नवीन कपडे घालणार नाही, आणि आवडीचं काही खाणार नाही”
“सीरीयसली, आणि यामुळे तू पास होशील? नवस मागून?”
“च्क्कक! नवसामुळे मला कायम आठवण राहते की मला अभ्यास करायचाय. आय हॅव्ह टू स्टडी. तुझा चेहरा सांगतोय.. की तुझा यावर विश्वास नाही, पण माझा आहे. मी नुसते नवस मागून बसलो असतो आणि अभ्यास केला नसता तर तू ही रीएक्शन देणं योग्य ठरलं अस्तं. बट आय ऍम वर्किंग हार्ड. सो डोण्ट जज मी”
“जज करत नाहीये. माझा यावर विश्वास आहे की तू सगळे विषय सोडवशील”
“नाही... त्याबाबतीत मात्र मी इतका पॉझिटीव्ह नाही. एक पेपर टफ गेलाय बरं ते असू दे..... स्वप्निल, मी आज पहाटे झोपेतून उठलो... आणि तुला फोन केला. मी भेटायला येतोय म्हणून. कारण माहिताय?”
“तुझं मुंबईत काहीतरी काम होतं म्हणालास ना?”
“नाही. मी फक्त तुला भेटायला आलोय. तुझ्याखेरीज ही गोष्ट अजून कुणाला सांगूही शकणार नाही. स्वप्निल, गेले काही दिवस अरिफ येतोय” बोलताना त्याचा आवाज हळू झाला.
“म्हणजे?”
“अल्मोस्ट रोज माझ्या स्वप्नांत येतोय. बोलत काहीच नाही, पण सारखा मला हाताने माझ्यासोबत ये म्हणून इशारा करतो. आधी वाटलं की अभ्यासाचं इतकं टेन्शन आहे. आठवतं, अरिफ परीक्षा जवळ आली की किती घाबरायचा. बोलून कधीच दाखवायचा नाही, पण मनामधून तो खूप बिचकलेला असायचा... म्हणून कदाचित मलाही तसंच वाटत असेल पण काल रात्री... स्वप्निल, काल रात्री तो चक्क आपल्या खोलीत आला होता. आठवतं, माझ्या घरामध्ये आपण त्याच्याच खोलीमध्ये व्हीडीओ गेम्स खेळायचो. तसा तो आला, माझ्या बाजूला बसला आणि म्हणाला आफताब, असं करू नकोस. सगळी वाट लागेल. त्याक्षणीच मला जाग आली. आय डोंट नो. मला काहीच कळत नाहीये”
“कदाचित, परीक्षेच्या टेन्शनमुळे असेल. अरिफ कितीही दूर गेला तरी तुझ्याभोवती त्याचा जीव घुटमळणार आहे. तुमच्या लोकांमध्ये तुम्ही काय मानता माहित नाही, पण आमच्यात आई म्हणते की माणसाचा ज्याच्यावर जीव असतो त्याच्यासाठी तो  परत येतच राहतो. गेले  वर्षभर या परीक्षेसाठी तू काय काय केलंस... स्वत:ला किती त्रास दिला आहेस. अरिफ जिथं कुठं असेल तिथं हे सगळं बघून त्याला वाईट वाटत नसेल का?”
“माहित नाही स्वप्निल. आमच्यामध्ये याचे काय अर्थ निघतात ते  मौलवींना विचारावं लागेल. कुणाला विचारणार? भाईला तर मी काही बोलणार नाही. यु नो, त्याचे स्वत:चेच किती वांदे चालू आहेत. पण काहीतरी भयंकर घडणार हे नक्की. अरिफ जायच्या आधी मला सारखं स्वप्न पडायचं की आम्ही दोघं गर्दीमध्ये हरवलोय. त्याला सांगितलेलं तर म्हणाला की पिक्चर अझरभाई बघतो अणि तुझ्या डोक्यावर परिणाम झालाय. अम्मी जायच्या दिवशी तर मला आमच्या पुण्यातल्या घरामध्ये अम्मी अरिफला भरवत बसलेली दिसली होती. तेव्हा या गोष्टींचा कधी इतका विचार केला नाही.. पण हे स्वप्न... धिस वॉज नॉट अ ड्रीम. बाजूला बसलेला अरिफ, त्यानं खांद्यावर ठेवलेला हात हे सगळं काही मला जाणवतंय.”
“आफताब, इकडे माझ्याकडे बघ. स्वप्न असेल किंवा नसेल. पण यासाठी प्लीज तू इतकं टेन्शन घेऊ नकोस. रीझल्ट लागेपर्यंत जरा अभ्यासामधून ब्रेक घे.. जमलंतर गावी जाऊन राहा”
“ओह नो. तो विचारपण करणार नाही. तिथे ती चुडैल टपलेलीच आहे. गेलंकी भांड्ते. अल्लाकसम, स्वप्निल! आमच्या घरामध्ये ही बाई फूट पाडूनच राहणार. मी गेल्या कित्येक महिन्यात घरी गेलो नाहीये हे भाईला पण जाणवतंय. तो मला फोन करतो ये म्हणून. तोंडदेखलंच. मनापासून कधीही बोलवत नाही. त्यालाही हिचे सगळे धंदे माहित आहेत. काय करते!!! हिच्यासाठी ना सीरीयसली अरिफ हवा होता. त्यानं बरोबर वठणीवर आणलं अस्तं. स्वप्निल, डू यु थिंक अरिफला काही त्रास होत असेल का? तुला याबद्दल..”
“मला खरंच माहित नाही. पण एक गोष्ट नक्की, अरिफ तुला काही तरी सांगतोय. आपल्या ते लक्षात येत नाहीये. तू नापास वगैरे झालास तरी अजिबात खचू नकोस. नेक्स्ट अटेम्प्ट क्लीअर कर. मनात भलतंसलतं काही आणू नकोस.” आम्ही बोलत असताना वेटर बिलासाठी दोन तीनदा येऊन गेला, पण मला अजून थोडं बोलायचं होतं म्हनून मी दोन कप कॉफी सांगितली.
“एकच कप. मी कॉफी सोडलीये”
“कधीपासून?”
“झंपू, मघाशी म्हणालो नाही का. फेवरेट सर्व काही सोडलंय”
“निधीसुद्धा?” मी चिडवलं.
“निधीने मला सोडलंय. आय गेस, अरिफ मला बहुतेक तिच्याबद्दल वॉर्न करत असणार. म्हणजे दर वेळेला आमचा ब्रेकप होतो, मी भांडतो, ती भांडते, मग प्रत्येकवेळी तिला भेटून, सॉरी म्हणून मी तिची समजूत काढतो. माझंच चुकलं हे कबूल करतो. आणि आमचा पॅचप होतो. याही वेळी आमचं खूप मोठं भांडण झालं. ती पुण्याला माझ्या खोलीवर आली होती आणि तेव्हा... मी एकटा नव्हतो. आय मीन, म्हणजे फार काही..”
“समजलं! आफताब, लाज वाटत नाही कारे? एक गर्लफ्रेंड असताना दुसरीबरोबर...”
“ओह ताई!! काय वाट्टेल ते बोलू नका. दुसरी आली होती पण ती अभ्यासासाठी आली होती.. जेव्हा निधी आली तेव्हा आम्ही सुस्थितीमध्ये..”
“समजलं. पुढे?”
“काय नाही, भांडणं झाली, ती परत गेली. आता मी एक्झाम झाल्यावर मी विचार करत होतो की, तिला जाऊन परत भेटावं.”
“तुझा प्रॉब्लेम काय आहे आफताब? निधीशिवाय करमत नाही का? आणि इतकंच असेल तर मग तिच्याखेरीज इतर कुणासोबत लफडी करतोस कशाला?”
“तिच्यासोबत असताना मी लफडी करत नाही. प्रॉपर ब्रेकप झाला की मगच दुसर्‍या कुणाचा चान्स. प्रॉब्लेम हा झालाय की आमचे ब्रेकपच सारखे होत राहतात. बट आय लव्ह हर. तिच्याशिवाय मी फार दिवस राहू शकत नाही.”
“लक्की आहे ती. इतकं वेड्यासारखं प्रेम करतोस पण तिला कदर नाही” बोलताना आफताबचा मूड बराच हलका झाला होता. आल्या आल्या पाहिलं तेव्हा डोक्यावर मणामणाचं ओझं असल्यासारखा दिसत होता, आता मनापासून मोकळेपणानं हसत होता.
“अरिफभाई म्हणूनच सावधानगिरीची सूचना देत आहेत. असं वागू नकोस, सगळी वाट लागेल. निधीला सोडून दे वगैरे!!! तुला काय वाटतं?”
“पण हे टिपिकल अरिफसारखंच आहे हां! आय मीन, सांगायचंच आहे. सांगण्यासाठी इतक्या लांबून वगैरे येतोस तर स्पष्टपणे सांग की, आफताब, निधीसोबत पॅचप करू नकोस. किंवा आफताब अजून अभ्यास करू नकोस. किंवा आफताब इतका घाणेरडा राहू नकोस. सगळी वाट लागेल”
तो जोरात हसला. “खरंय स्वप्निल, असलं काहीतरी अरिफ बोलला असता तर मी नक्की विश्वास ठेवला असता. आफताब, संडेच्या दिवशी स्वप्निलच्या हॉस्टेलवर जाऊ नकोस. सगळी वाट लागेल”
मग आम्ही दोघंही खूप हसलो. त्याचा अख्खा दिवस फ्री होता, अख्खी मुंबई फिरलो. थोडीफार शॉपिंग केली. पिक्चर पाहिला. पिक्चरमधली हीरॉइन नाईटक्लबमध्ये गेल्यावर चष्मा काढते आणि एकदम “सेक्सी आयटम” होते त्यावर मी बराच वेळ चिडचिड केल्यावर त्यानं सांगितलं. “चष्म्यासोबत ती अंगातला शर्ट पण काढते. मग तर कुणीपण सेक्सी दिसेलच”
“कैपण असतं तुझं. हाच नाही, कितीपण पिक्चर बघ. चष्मा लावलेली मुलगी म्हणजे एकदम बावळट, घरेलू बहेनजी टाईप! का? चष्मेवाल्या मुली चालू, घोटाळेबाज आणि सेक्सी नस्तात का?”
“असतात ना! तू आहेसच की”
“तू मला सेक्सी म्हणतोयस? लाज वाटते?”
“अरे प्रॉब्लेम काय आहे तुझा? सेक्सी म्हटलं तरी चिडते आणि नाही म्हटलंतरी चिडते.”
“मला असल्या स्टीरीओटाईप्सचा वैताग येतो. आय मीन, गांव की मुलगी म्हणजे तिला जगाबद्दल काहीही माहित नसणारच. अभ्यासू मुलगा म्हणजे तो फारच सज्जन असणार वगैरे वगैरे. रीअल लाईफ़मध्ये असं नसतं.”
“रीअल लाईफवर पिक्चर बनवले तर बघणार कोणे? म्हणून तर स्टीरीओटाईप्स चालतात”
यावर आम्ही चिकार वेळ वादावादी केली. अखेर आफताबने मला गिफ़्ट म्हणून तीन चार किलो पुस्तकं घेऊन दिली. दोघांनी मरिन ड्राईव्हवर सनसेट पाहिला. संध्याकाळच्या गाडीने तो पुण्याला परत गेला.
हॉस्टेलवर परत आले तर लतिकाने लगेच विचारलं. “दोनोंही घूमने गये थे ना? नेबर के साथ फ़ुल दिन?? ये चल्ता है क्या?”
“हम तीनों गये थे. मै आफताब और... अरिफ”
दिवसाभराच्या मस्तीमध्ये अरिफ आमच्यासोबत होताच. असणारच, त्याचा जीवच होता आफताबवर. म्हणून तर आताच नाही तर नंतरही कित्येकदा तो आफताबसाठी येत राहिला.
आणि या अरिफला तरी स्पष्ट सांगायला काय होतं... आफताबच्या सीएच्या रीझल्टच्या दिवशी हे कांड घडेल म्हणून....  

Friday 5 August 2016

रहे ना रहे हम (भाग १४)

साला, ये रूम तो शुरू होनेसे पहलेही खतम हो गया” माझ्या बाजूला उभ्या असलेल्या लतिकाने ही सर्किटस्टाईल कमेंट असली भन्नाट केली की सर्वांना हसू आलंच.
“मेरेलिये ये रूम ठिक रहेगा” मी हसू ओसरल्यावर म्हटलं.
“पागल है क्या? कितना छोटा है. और एक बेड लगेगा तो लोकल के डिब्बे जैसी हालत होगी” कुणीतरी सीनीअर म्हणाली.
“पर यहापे तो एकही बेड है”
“जैसे ऍडमिशन बढेंगे. बेडभी बढेंगे” हे माझ्या लक्षातच आलं नव्हतं. हॉस्टेल या गोष्टीशी माझा आयुष्यात पहिल्यांदाच परिचय होत होता. आईला तर मी गाव सोडून जाऊच नये असं वाटत होतं. बाबा मात्र खुश होता. आधी म्हणाला की पनवेलचा फ्लॅट भाड्यानं दिलाय, तो रिकामा करून घेऊन तिथं रहा. मग मात्र आईनं तिचा स्टॅंड बदलला, एकटी राहणार असेल तर सरळ हॉस्टेलला राहू देत म्हणून. एंट्रन्समध्ये चांगले मार्क असल्यानं मला कॉलेज एकदम ठिक मिळालं. पण हॉस्टेलला सीट मात्र जास्त नव्हत्या, त्यामुळे तिथं नंबर लागला नाही. शेवटी साहिलने माझ्या चुलतभावानंच हे हॉस्टेल सुचवलं त्याची कुणी वर्गमैत्रीण इथेच राहत होती म्हणे. खरंतर हे वर्किंग वूमन्स हॉस्टेल होतं. पण पोस्टग्रॅज्युएट मुलींना ऍडमिशन मिळायची. शेवटी अख्खं हॉस्टेल फिरून झाल्यावर मला हवी तशी सिंगल अकोमोडेशनची रूम व्यवस्थित मिळणार नाही हे लक्षात आल्यावर मी ट्विन शेअरिंगची रूम घेतली. माझ्याच वर्गात शिकणारी लतिका माझी रूममेट झाली. आमच्या दोघींची लेक्चरस प्रॅक्टिकल सेम असल्याने एकत्र राहिलं की आम्हाला बरं पडलं असतं.
कॉलेज सुरू व्हायच्या आधी घर सोडून येताना मला कसंतरी झालं. मी आजवर याच गावात लहानाची मोठी झाले. बाकीची मुलं अगदी सुटीसाठी आजोळी जायचे, तसंही माझं कधी नव्हतं. मुंबईला काकाकाकूकडे आलं तरी जास्तीत जास्त चार दिवस राहणं व्हायचं. गाव सोडल्यास मला इतर ठिकाणं केवळ टूरीस्ट डेस्टिनेशन म्हणूनच माहित. आता मात्र पहिल्यांदा मी मुंबईमध्ये एकटी राहणार होते.
नातेवाईकांनी, परिचितांनी तथाकथित हितचिंतकांनी मी पुढे शिकू नये यासाठी चिक्कार प्रयत्न केले. आईला काहीबाही सांगून किंवा खोटीनाटी भिती घालून झाली. पण मला माझ्या आईचं एकाबाबतीत फार कौतुक वाटलं, मी घर सोडून जाऊ नये असं तिला वाटत होतं, तरीही मी निर्णय घेतल्यानंतर मात्र तिनं मला खूप सपोर्ट केला. काकू मेडिकलचं सगळं शिक्षण हॉस्टेलमध्ये राहूनच शिकली होती, त्यामुळे हॉस्टेल या विषयावर तिची ऑथोरीटी आईनं मान्य केली. एरवी दोघीजणी महिन्यांतून एकदा फोनवर बोलतील. मी निघायच्या आधी पंधरा दिवस मात्र सकाळ संध्याकाळ फोनवर काहीबाही विचारणं-सुचवणं चालू होतं. साहिल मागच्याच वर्षी आय आयटी खडगपूरला गेला होता. बाबानं त्यालाही फोन करून हॉस्टेल बद्दल महिती विचारून घेतली.
बाबा काय खुश होता! मी बीएससीनंतर पुढे शिकणार या एका गोष्टीनेच त्याला खूप आनंद झाला. काहीही शिकले तरी चाललं असतं त्याला. हॉस्टेलवर जाण्याआधी मला नवीन मोबाईल गिफ़्ट मिळाला. तेव्हाचा साधाच नोकियाचा पीस होता, पण तरी तेव्हा मोबाईलचं काय अप्रूप होतं. ग्रॅज्युएशननंतर पूर्वीने एम बी ए साठी पुण्याला ऍडमिशन घेतली. निधीने पण एमसीएम करण्यासाठी पुण्यालाच ऍडमिशन घेतली. खरंतर तिला मुंबईमध्ये सहज ऍडमिशन मिळत होती, युनिव्हर्सिटीही बदलली नसती पण पुण्यामध्ये तिचे ते “परिचित” होते ना!!
नवीन कॉलेजला येण्याआधी मला खूप भिती वाटत होती. आईबाबाला सोडून राहिले नव्हतेच. त्यात परत एम एससीचा अभ्यास झेपेल की नाही याचीपण साशंकता होती. कॉलेज सुरू झाल्यावर लक्षात आलं की इतकंही घाबरायची गरज नाही. माझे बेसिक्स पक्के होते. आफताबमुळे अभ्यासाची एक शिस्त केव्हाच लागली होती, इतकं काही मला काम कठीण गेलं नसेल. तसे कॉलेजचा पहिला महिना तर मस्तीमध्येच गेला. फ्रेशर्स पार्टी नी काय! एकूणातच गावामधल्या कॉलेजात होतं तसं इथं फार अभ्यासू वातावरण नव्हतं, म्हणजे लेक्चर्स प्रॅक्टिकल वगैरे व्हायची, पण त्याला गांभीर्य जास्त नव्हतं. सर्वात मस्त गोष्ट म्हणजे एक अख्खा मजला भरून लायब्ररी होती, शिवाय भलंमोठं कॅंटीन. माझ्या ब्रेकफास्टची आणि रात्रीच्या जेवणाची सोय हॉस्टेलमध्ये होती, पण दुपारचं जेवण कॅंटीनमध्येच करावं लागणार होतं. इथं चांगले पंजाबी, चायनीझ वगैरे व्हरायटीज उपलब्ध होत्या. एकंदरीत माझी चंगळ झालीच असती, पण झाली नाही कारण माझी रूममेट लतिका होती.
लतिकाचे वडील सेंट्रल गव्हर्नमेंटमध्ये होते. त्यामुळे तिचे दहावीपर्यंतच शिक्षण वेगवेगळ्या राज्यांत प्रांतात झालं. ग्रॅज्युएशनसाठी ती दिल्लीला होती, पण पोस्ट ग्रॅज्युएशनसाठी मुद्दाम मुंबईला आली. खरंतर तिचा उद्देश मॊडेलिंगमध्ये करीअर करण्याचा होता, पण घरी आईवडलांना सांगायची सोय नव्हती. म्हणून पुढे शिकणे असं कारण देऊन ती मुंबईला आली होती. वास्तविक तिला शेअरिंगमध्ये फ़्लॅटवर रहायचं होतं, पण आईवडलांना तिच्याबद्दल थोडीफार कल्पना असल्याने त्यांनी मुद्दाम हॉस्टेलला ठेवलं होतं. हॉस्टेलचे नियम तसे फार कडक होते. संध्याकाळी सातनंतर इन्फ़ॉर्म न करता बाहेर राहिलं की सरळ पालकांना फोन जायचा. त्यातही लतिका चाप्टरगिरी करायचीच. काही  मॉडेलिंग एजन्सीमध्ये तिने फोटो पोर्टफ़ोलिओ वगैरे दिले होते. असा करीअर ऑप्शन असल्याने लतिका प्रचंड हेल्थ कॉन्शस होती हे सांगायला नकोच. इथेही गाड्याबरोबर नळ्याची यात्रा या नियमानं मलाही जबरदस्तीनं हेल्थ कॉन्शस बनाव्ं लागलं. साहजिकच आहे, हातामध्ये मस्त गरमगरम वडापाव असावा आणि आपण पहिला घास घेण्याआधीच लतिकाने वड्याला तेलामध्ये किती ट्रान्सफॅट्स असतात आणि त्याने स्किन कशी खराब होते त्यावर लेक्चर चालू करावं. क्या खाक मजा आयेगा उस वडापावका!!
लतिका रोज सकाळी साडेपाचला वॉकसाठी जायची. बरं जाताना गुपचुप आपली आपण जाईल तर नाही, मलाही उठवून चल म्हणायची. मला खरंतर डोळ्यांवर प्रचंड झोप असायची, तरीही पेंगत पेंगत मी तिच्यासोबत जायचे. तासभर चालून झालं की ती रीफ्रेशमेंट म्हणून कसलातरी आवळ्याकारल्याचा ज्युस प्यायची. मी तसलं काही पिण्याऐअवजी हॉस्टेलच्या मेसमध्ये नाश्ता कराय्चे.
“इतकं चालून आलीस त्या सर्व कॅलरीज वाया गेल्या. इतका तुपकट उपमा खाऊन” मी पहिला घास घेण्याआधी लतिका सुरू होणारच. आता मला तिचा इतका त्रास वाटत असतानाही मी एमएससीची दोन वर्षं तिच्याच सोबत का काढली असा प्रश्न तुम्हाला पडला तर आश्चर्य नाही. असल्या अनॉयिंग मैत्रीणी ठेवायची मला हौसच आहे. आधी ती निधी नंतर गौतमी मग लतिका, आम्ही खूप भांडलो पण मी कधीही रूम चेंज करवून घेतली नाही. लतिकाचा कित्येकदा राग यायचा, खाण्यापिण्यावरून ती टोमणे मारायची तेव्हा जरा जास्तच. पण लतिका केवळ तेवढीच नव्हती. फ्रेंड या शब्दाला साजेशी होती. कॉलेजच्या पहिल्या दोन तीन महिन्यांत मला खूपवेळा होमसिक वाटलं. कित्येकदा आईची खूपच आठवण यायची. रडावंसं वाटायचं पण रडू यायचं नाही. अशावेळी माझी फक्त चिडचिड होत रहायची. हॉस्टेलमध्ये आजही विचारलं तर वॉर्डन मॅडम सांगतील की मॅक्झिमम भांडणांचा रेकॉर्ड स्वप्निलचा आहे. मी प्रचंड हट्टी होते, माझं तेच खरं करायची मला सवय होती. त्यामुळे माझं कुणाशीच पटायचं नाही. अख्ख्या हॉस्टेलमध्ये मी तेव्हा प्रत्येकाशी भांडले होते. चूक माझीच असलीतरी लतिका माझीच बाजू घेऊन भांडायला उतरायची. पण नंतर रूममध्ये आल्यावर माझ्यावर बरसायची.

“किती चिडतेस? तिनं हात धुतले तर तुला काही प्रोब्लेम आहे का??”
“पण मी ब्रश करत होते ना? मग त्याच बेसिनमध्ये....”
“शेअर करायला शिक स्वप्निल. बेसिन तुझं एकटीचं नाहीये. तुझं ब्रश करून होइपर्यंत ती तशीच थांबली तर तिला ऑफिसला उशीर होणार नाही का? प्रत्येकाला घाई आहे. प्रत्येकाला बाहेर जायचंय” लतिका मला प्रेमानं समजवायची. कित्येकदा पटायचं, तर कित्येकदा नाही.
पण सर्वात जास्त मजा यायची ती माझं आणि लतिकाचं भांडण झालं की. आम्ही दोघी दिवसांतून चारदा तरी भांडायचोच. आमच्या वादावादीला कसलंही निमित्त पुरायचं. पण सर्वात जास्त भडका उडायचा तो कॉलेजला निघायच्या आधी!
गावामध्ये असताना आमचा ग्रूप सर्वात जास्त स्टायलिश मुलींचा होता. केदार तर कायम म्हणायचा, तुमचं अर्धं डिस्कशन “काय घालू” यावरच केंद्रित असतं. बाबा मी म्हणेन तो ड्रेस मागवून द्यायचा. अख्ख्या गावात कुणाकडे नसतील अशा फॅ्शनचे कपडे माझ्याकडे होते. पण मुंबईला आल्यावर लतिकाने हा फुगा फोडला, चांगली टोकदार टाचणी लावूनच.
“क्या फिल्मी फॅशन फॉलो करती है?” माझे बरेच ड्रेस बघून ती म्हणायची. “हे रंग तुला सूट होत नाहीत. ही स्टाईल तुला छान दिसत नाही. ही ऍक्सेसरी यावर अजिबात जात नाही. ही बॅग त्या ड्रेसवर किती रॉंग दिसतेय” अशा लतिकाच्या कमेंट्स चालू असायच्या. हॉस्टेलवर येऊन दोन महिने झाल्यानंतर मी तिच्यासोबतच शॉपिंग करायला लागले. तिनं माझा स्टाईल सेन्सच बदलला.
आता खरंतर कुणालाही असं वाटेल की मी गावामध्ये फार साधी वागणी वगैरे होते आणि मुंबईला येऊन एकदम डिवामटेरीअल झाले. बदल असे घडत नसतात.. घडले तर केवळ पिक्चरमध्ये. कपडे बदलले, हेअर कट बदलला, चष्मा जाऊन लेन्सेस घालायला सुरूवात केली फ़्लॅट हील्स जाऊन हाय हील्स आल्या म्हणून मी बदलले का? यापैकी कित्येक बदल गावामध्ये राहिले असते तरी घडलेच असते. घडतही होते. केदारसोबत मोडल्यानंतर थर्ड इयरला आल्यावर मी कॉलेजला जाताना मुद्दाम स्लीवलेस घालायचे. शाळा संपल्यानंतर स्कर्ट कधी वापरले नव्हते पण तेव्हा मुद्दाम स्कर्ट्स घालायला लागले. गुडघ्याइतके स्कर्ट्स् बघून आईपण वैतागायची, पण मी कुणाचं काही ऐकायच्या मूडमध्ये नव्हते. ही माझी स्वत:सोबतच केलेली बंडखोरी होती. पण मग मुंबईला आल्यावर नक्की काय बदललं? एक तर निर्णय घ्यायचं स्वातंत्र्य मला मिळालं. आणि दुसरं त्याहून महत्त्वाचं घेतलेल्या निर्णयांची जबाबदारी घेण्याची अक्कल आली. हे बदल तसे दिसून येत नाहीत पण फार खोलवर रूजलेले असतात.
अगदी पहिले सहा महिने मी बाबाकडे अल्मोस्ट दर आठवड्याला पैसे मागायचे. आई मला फोनवरून ओरडलीसुद्धा. पैसा कसा खर्च व्हायचा तेच समजायचं नाही. बाबाकडे कधीही मागितले की वस्तू मिळायच्या, खाणंपिणं सर्व काही उपलब्ध असायचं. मी आजवर बाजारात जाऊन एकदाही भाजी आणली नव्ह्ती की फळं आणली नव्हती. पैसे मोजून खर्च करावेत असं कधी वाटलंच नाही. पण इथं आल्यावर लक्षात आलं की बर्‍याचदा कॅंटीनचं बिल आपणच देतोय. लतिका क्वचित देते, वास्तविक तिचा बाबा हा माझ्या बाबापेक्षा दुप्पट श्रीमंत होता, पण मी मूर्ख होते त्याचं काय? अखेर कधीतरी माझ्या लक्षात आलं की आपण थांबवणं तर गरजेचं आहे, पण लतिकाला दुखवायचं नव्हतं. मग सरतेशेवटी मी पर्समध्ये मोजूनच पैसे ठेवायला लागले. चव्वेचाळीस रूपयाचं बिल झालं की “इतनाही है मेरेपास” म्हणत मी पर्समधून वीसची नोट काढायचे मग उरलेले पैसे लतिका द्यायची. थोडीफार तरी अक्कल आली म्हणायची मला.
पण लतिका वाईट नव्हती, एके दिवशी सहज तासभर तिनं मला तिच्या प्रेमकहाण्या ऐकवल्या. याबाबतीत ही आफताबची बहीण शोभली असती. आतापर्यंत तिचे सात की आठ बॉयफ्रेंड झाले होते. नववा तर तिनं कॉलेजमध्ये आल्याआल्या पटवला होता.
“व्हॉट अबाऊट यु? तेरा कोइ बॉयफ्रेंड?” तिनं मला विचारलं.
“पागल है क्या? छोटेसा गांव है हमारा. उधर ऐसा कुछ नही चलता.  मैने गर्ल्स स्कूलमे पढाई की. आजतक कभी लडकोंसे बात भी नही की” मी सांगून टाकलं. खोटं बोलले असं नाही, पण मला माझं प्रेमप्रकरण इथं कुणाला सांगायचं नव्हतं, ज्या गोष्टीत आपण हारलोय ती काय इतरांना मिरवून दाखवायची बाब नव्हे. तसंही आधीच्या कॉलेजमध्ये काहीही लपवाछपवी न केल्याचे अनेक तोटे सहन केलेच होते. निधी वॉज राईट. या दुटप्पी समाजामध्ये नीट रहायचं असेल तर आपणही असंच दुटप्पी रहायला हवं.
फक्त हे असं सांगितल्याचा एकमेव तोटा असा झाला की अख्ख्या कॉलेजमध्ये मी फार साधीसरळ मुलगी असून अद्याप “काहीही न केल्याची” बातमी आपसूक पसरली. लतिकाच्या काही मित्रांनी म्हणे, माझ्या वर्जिनीटी घालवण्यावर पैजा मारल्या होत्या.
हे सर्व मी जेव्हा आफताबला फोनवर सांगितलं तेव्हा तो नुसता खदाखदा हसत होता.