रहे ना रहे हम (भाग ६)

“म्हणजे तू आजही येणार नाहीस?” मी जॉयसला परत एकदा विचारलं. “मागच्याही आठवड्यांत तू आली नव्हतीस”

“फिजिक्सची असाईनमेंट कंप्लीट करायचीये.” जॉयसने चौथ्यांदा मला तेच उत्तर दिलं. वेदानं तर आधीच येणार नाही असं सांगितलं होतं. पूर्वी आणि रझिया परस्पर येणार होत्या. यशस्वी तिच्या स्कूटीवर आणि निधी माझ्यामागे.

नीरजच्या फ्लॅटवर आमची पार्टी ठरली होती. त्याचे आईबाबा गावाला गेले होते. प्रभात, इम्रान आणि सुयोग येणार होते. आता हे लोकं कोण हा प्रश्न तुम्हाला पडला असेल तर बरोबर आहे. हे सर्व आमच्या ग्रूपचे नवीन मेंबर्स. प्रत्येक कॉलेजामध्ये ओवाळून टाकलेली काही मुलं असतात. ही मुलं त्या कॅटेगरीमधली. हे मी आता सांगतेय,पण तेव्हा तरी हे सर्व फ्रेंड्स म्हणूनच होते! या सर्व ग्रूपमधला हीरो होता—वसीम. वसीम अख्ख्या ग्रूपची काय कॉलेजची शान होता. त्याची आणि निधीची ओळख कशी झाली माहित नाही, पण निधीमुळे आमची त्याच्यासोबत आणि त्याच्या सर्वच मित्रांशी ओळख झाली. इतके दिवस आम्ही मैत्रीणींचा ग्रूप मिळून क्वचित लेक्चर वगैरे बंक करून पिक्चरला जात होतो. आता ते नेहमीचंच झालं.

इथं मी थोडं असंही म्हणू शकते की घरामध्ये चालू असलेले आईबाबांच्या भांडणामुळे मी बहकले, पण तसं म्हणणं माझ्या आईवड्लांवर अन्याय करंण्या आहे. त्या दिवशीच्या प्रसंगानंतर आईनं आणि बाबानं सेपरेटली आणि दोघांनी मिळून मला खूप सांभाळून घेतलं. त्या दिवाळीच्या सुट्टीत खास केरळला फिरायला घेऊन गेले. बाबानं तर चक्क विमानाची तिकीटं बूक केली होती. माझ्या आयुष्यातला पहिलाच विमानप्रवास. मुंबई – कोची – मुंबई. आम्ही तिघंही दहा दिवस खूप मस्त फिरलो. एंजॉय केलं. बाबाच्या काहीबाही गमजा चालूच होत्या. आई पण एकदम खुश दिसत होती. या ट्रीपमध्ये आईनं पहिल्यांदा जीन्स घातली.

“नील्या, तुझ्यासमोर पहिल्यांदा बरंका. नाहीतर कॉलेजमध्ये असताना गौरी पॅंटी घालायचीच”

“बाबा, पॅंट्स म्हणकी. काहीतरी घाण अर्थ होतोय!” मी चिडून म्हणाले.

“बरोबर, बाबा  मराठी मीडीयमचा, लेक कान्वेंटातली” बाबानं परत मला चिडवून् घेतलं. आई जीन्समध्ये मस्तच दिसत होती. आईला मी इतकं खुश कधीच पाहिलं नव्हतं. दिवाळीची सुट्टी संपवून गावी परत आलो आणि कॉलेज परत चालू झालं. या सुट्टीमध्ये आफताब पुण्याला गेला होता, कसलासा कोर्स केला त्यानं.

कॉलेजमध्ये तर मी त्याला ओळख दाखवतच नव्हते, पण हल्ली तो घरीपण यायचा नाही. आला तरी बोलायचं काय असा प्रश्न पडलेला! दोघांमध्ये समान विषय काहीच नाहीत. अगदीच समोरासमोर भेटलो तर “बरी आहेस ना?” “चाची बर्‍या आहेत ना?” “अभ्यास कसा चालू आहे” (हा प्रश्न विचारणार केवळ आफताबच!)  बस्स इतकंच.

त्यामानानं हे नवीन भेटलेलं मित्रमंडळ फार भारी होतं. पिक्चर आणि क्रिकेट हे आवडते विषय. आम्हाला क्रिकेटमधलं काय कळायचं नाही पण मला गांगुली खूप आवडायचा, म्हणून मी क्रिकेट बघायचे. निधीला राहुल द्रविड आवडायचा, आणि इतर कुणाला तेंडुलकर. आमच्या ग्रूपमध्ये केवळ जॉयसला क्रिकेटमधलं टेक्निकल काय काय समजायचं, आम्ही बोलायला लागलो की ती मध्येच  “फ़ाईन लेगला फिल्डर ठेवला होता म्हणून तो आऊट झाला” वगैरे काहीतरी सांगायची. मग आम्ही तिची रीतसर चेष्टा करायचो. म्हणूनही असेल पण ती आमच्या ग्रूपमध्ये फार कमी येऊ लागली होती. निधीला तर ती आधीपासून आवडायची नाही. “खत्रूड दातपडकी आहे” असं ती कायम म्हणायची. खरंतर मला जॉयसच्या दात पुढे असण्यावरून केलेली चेष्टा आवडायची नाही, पण निधी म्हणते म्हणून मीदेखील म्हणायला सुरूवात केली.

“तुमी पोरी ना कदी टायमावर येत नाये” प्रभात आल्याआल्या आम्हाला म्हणाला. पार्टी म्हणजे काय? व्हीसीडीवर एखादा पिक्चर. बीअर, आणि असेच काहीबाही स्नॅक्स. वसीम असला तर एकदम मारधाड हाणामारी पिक्चर आणायचा, आम्ही व्हीसीडी भाड्यानं नेली की एकदम सॉफ्ट रोमॅंटिक पिक्चर. प्रीटी वूमन वगैरे टाईपमधले. मुलांना असले पिक्चर आवडायचे नाहीत खरंतर. पण आमच्या हट्टाखातर ते असले पिक्चर सहन करायचे. निधी दारू पिण्यात एक्स्पर्ट झाली होती. मी एकदोनदा बीअर पिऊन पाह्यली. यक्क. घाण चव. मी परत त्या वाटेला गेले नाही. पण वाईट सवय एकच लागली. सिगरेटची.

गेले पंधरा दिवस आम्ही सलग कॉलेज चुकवलं होतं. मी कॉलेजात येत नाही हे आफताबला शंभर टक्के माहित होतं, कुठे जाते हेही माहित होतं पण तो एका शब्दानं मला त्यावरून काही बोलला नव्हता. कॉलेजनं शेवटी आमच्या नावाच्या नोटीस काढून घरी फोन केले तेव्हा आईबाबाला समजलं की मी इतके दिवस कॉलेज बंक केलंय. सुदैवानं घरी केवळ मी मैत्रीणींबरोबर उंडारते इतकंच समजलं होतं.

आई मला खूप खूप ओरडली. बाबा काही बोलला नाही, पण म्हणाला की अकरावीचं वर्ष आहे. पण बारावीला अभ्यास करशील ना? मला खूप रडू आलं. मनात ठरवलं की आपण आता हे चुकीचं वागणं बंद करायचं, भरपूर अभ्यास करायचा. आईबाबा आपल्यासाठी इतकं करतात तर आपण चांगलं वागलं पाहिजे.

दुसर्‍या दिवशीपासून मी नियमित कॉलेजला जायला लागले. जॉयसला मुद्दाम घरी जाऊन भेटले आणि सॉरी म्हणाले. “माझा खूप अभ्यास चुकलाय, तू हेल्प करशील का?” असं विचारलं. तिनं लगेच तिच्या सगळ्या नोटस माझ्याकडे दिल्यापण.

माझ्या या “चांगल्या” वागण्याची सर्वात जास्त झळ पोचत होती ती निधीला. तिच्याकडे खर्च करायला पैसा कधी नसायचाच. आता मी सोबत नाही म्हटल्यावर तिचा पैशाचा हक्काचा सोर्स नाहीसा झाला. एकदोनदा ती मला घरी येऊन भेटली. मी तिला अशीच काहीबाही फालतू कारणं देऊन कटवली.

एकदा मात्र ती रविवारी सकाळी सातवाजताच आमच्या घरी आली. “स्वप्निल, मला तुझ्या केमिस्ट्रीच्या नोट्स हव्यात” असा बहाणा करून. मी माझ्या खोलीमध्ये येऊन वही शोधत होते. खरंतर तिला नॊट्स वगैरे काही नको हवं होतं, कारण माझ्या मागोमाग लगेच येऊन ती मला “प्रभातचा समुद्रकिनारी एक बंगला आहे आणि तिथं त्यानं वाढदिवसाला बोलावलंय” वगैरे काहीतरी सांगायला सुरूवात केली. आईबाबा मॉर्निंग वॉकसाठी गेले होते.

“मी येणार नाही” मी तिचं बोलणं पूर्ण व्हायच्या आत सांगून टाकलं.

“अरे यार! क्यु बोअर कर रही हो? लेक्चर थोडीच बंक करायचेत. संध्याकाळी पार्टी आहे. घरी सांगूनच ये ना. इन फॅक्ट, तुझ्या बाबांना सांग की आपल्या सर्वांनाच सोडायला” निधी आपला हेका सोडत नव्हती. “वाढदिवसाची प्रॉपर पार्टी आहे. प्रभातचे आईवडील पण येणारेत”

“मग निमंत्रण प्रभातला करू देत की, तू कशाला पोस्टमन होतेस? तसंही मी येणार नाही...” आमचं बोलणं चालू असताना गडग्यावरून उडी मारून आफताब मागच्या दारांत आला.

“स्वप्निल! खुरपणी देशील का?” रविवार म्हणजे त्याचा बागेत काम करायचा दिवस. पहाटे उजाडल्यापासून काम करत होता, आता साडेसात पण वाजले नव्हते. तो घरात न येता बाहेरच थांबला होता, कारण हातापायाला सगळी चिखलमाती लागलेली होती. घामानं शर्ट अंगाला इकडेतिकडे चिकटलेला होता, बागेत काम करण्यासाठी म्हणून त्यानं पॅंट मुडपून गुडघ्याच्या वर सरकवली होती. डोक्याला एक फडका गुंडाळला तर आफताब “दहावीला शाळेत पहिला आलेला मुलगा” वाटण्याऐवजी “फलाण्या गड्याच्या हाताखाली काम करणारा पोर्‍या” वाटला असता.

“खुरपणी कशाला?”

“सरबतात घालून ढवळायला” हात चिखलानं भरले होते, म्हणून मनगटानंच डोळ्यावर आलेले केस मागे सारत तो म्हणाला. “खुरपणी कशाला वापरतात?” नेहमीच्या तुसडेपणानं त्यानं लगेच उत्तर दिलं. 

“तुझ्याकडे नाहीये? इतका वेळ बागेत काय गरबा खेळत होतास?” तुसडेपणांत हम भी कुछ कम नही!

“मोडली. दे लवकर. ऊन चढायच्या आत तणं काढून होऊ देत” याच्या पुढचं वाक्य बाय डीफॉल्ट “मला अभ्यास पण करायचाय” हेच असू शकतं पण तो पुढं काही बोलायच्या आधीच निधी म्हणाली. “हाय! तू आफताब ना?” तिनं शेकहॅंडसाठी हात पुढे केला.

“हाय!” तो दोन पावलं मागे सरकत मातीचे हात तिला दाखवत म्हणाला. “निधी. स्वप्निलची बेस्ट फ्रेंड”

“फ्रेंड” मी त्याच्या हातात कोनाड्यामधली खुरपणी देत म्हटलं. “ही माझी फ्रेंड आहे” निधीनं त्याच्या नकळत मला पाहून डोळा मारला. मला वाटलं, ती परत मला आफताबच्या नावानं चिडवतेय की काय. म्हणून मी तिला उगाचच कोपरानं ढोसलं.

ऍण्ड आय वॉज सो रॉंग!!!

आमचे दोघींचे एवढे सगळे इशारे होइपर्यंत आफताब बागेत निघून गेला होता. मी खोलीत परत येऊन केमिस्ट्रीची ती मुडदी वही शोधायला लागले, पण निधी मात्र मागच्या दारातून दिसणार्‍या आफताबकडे एकटक बघत होती...

निधी आणि आफताबच्या अजरामर प्रेमकहाणीचा तो पहिला दिवस होता.

>>>>>>>>>> 

निधी आणि आफताबची लव्हस्टोरी हा फार वेगळा विषय आहे. मला या स्टोरीची कायमच दोन व्हर्जन्स ऐकायला मिळाली आहेत. एक निधीकडून आणि दुसरं आफताबकडून. दोघांचीही व्हर्जन एकमेकांपासून भिन्न असल्यामुळे कोण खरं आणि कोण खोटं हे मला आजवर समजलेलं नाही. निधीनं नंतर सांगितलं की त्या दिवशी ओळख झाल्यावर आफताब एकदोनदा तिच्या मागोमाग गेला आणि त्यानं दोन तीनदा तिला विचारलं- मग तिनं वैतागून हो म्हटलं. कदाचित निधीला माहित नव्हतं पण मी आफताबला ओळखून होते, जीव गेला तरी एखाद्या मुलीच्या पाठून आफताब गेला नसता. मी रात्री दोन वाजता त्याला माझ्या घरातून बाहेर काढलं तेव्हा केवळ “माझं चुकलं, मी असं वागायला नको हवं होतं” ही दोन वाक्यं म्हणून त्याला आमचं नातं वाचवता आलं असतं- पण तो तसं म्हणाला नाही. स्वत:कडे कसलाही कमीपणा न घ्यायचा त्याचा स्वभाव होताच- भले त्यासाठी मी दुरावले तरी चालेल. त्यामुळे त्याही वेळी निधी खोटं बोलत होती हे मला माहित होतं. आफताबच्या सांगण्यानुसार या लव्हस्टोरीमध्ये निधीनं त्याला योग्य ते ग्रीन सिग्नल दिले म्हणून त्यानं तिला जाऊन सरळ एकदाच काय ते  विचारलं तिनं लगेच हो सांगितलं. हे सत्य असावं असं मी मानायला तयार आहे. पण या स्टोरीमध्ये पुढं जी काय कॉम्प्लिकेशन्स घडत गेली-त्यातली अर्ध्याहून जास्त- माझ्या घरामध्ये ती मात्र एकता कपूरच्या मालिकेत शोभण्यासारखीच!! त्याबद्दल निवांत सांगेनच.

आफताब फ्लर्टी होता, पण त्याचं फ्लर्टीपण असं कट्ट्यावर बसून टवाळक्या करण्याचं कधीच नव्हतं. आफताबची प्रेमप्रकरणं चिक्कार झाली, प्रेमभंगही तितकेच झाले, पण त्यावरून एकदाही- ए क दा ही – त्यानं अभ्यासामधून लक्ष कमी केलं नाही. दिवसांतला ठराविक वेळ अभ्यासासाठी, वाचनासाठी आणि त्यातून वेळ उरलाच तर तो गर्लफ्रेंड्स (अनेकवचनच बरोबरे!!) करता.

मला हे पक्कं माहित होतं की निधीसोबत त्याचं अफेअर चालू होण्याआधी कुणाबरोबर तरी अफेअर होतं. त्याच्याच वर्गामधली ती मुलगी होती. दोनतीनदा मला आमच्या घरासमोरच्या बागेमध्ये गप्पा मारताना दिसले होते. मी त्याच्याशी त्या दरम्यान अजिबात बोलत नसल्यानं याबद्दल काहीच विचारलं नव्हतं. निधी-आफताब स्टोरीसुद्धा मला जवळजवळ दोन तीन महिन्यांनी समजली. ती पण रझियाकडून. निधीनं मला स्वत:हून काहीही सांगितलं नव्हतंच. मला जरी त्यांचं अफेअर आहे हे समजलं तरी जोवर निधी काही सांगत नाही तोपर्यंत मी हा विषय काढणारच नव्हते. अकरावी संपल्यावर लगेच बारावीसाठी व्हेकेशन बॅच चालू झाल्या. मी आधीच खूप अभ्यास करायचं असं ठरवलं होतं पण ते काय जमत नव्हतं. एकदाच, दोनदाच म्हणत परत माझं लेक्चर बंकिंग वाढलं होतं. अकरवीला जेमतेम सत्तावन्न टक्के मिळाले होते (खरेतर इतकेही कसे काय मिळाले याचं मला आजही आश्चर्य वाटतंय! मी काही म्हणजे काहीही अभ्यास केला नव्हता) वसीम, प्रभात वगैरे सर्व तर नापास झालेच होते. त्यांनी अकरावी रीपीट करण्याऐवजी बाहेरून सतरानंबरचा फॉर्म भरून परीक्षा द्यायचं ठरवल्यानं त्यांना कॉलेज ही भानगड उरलीच नव्हती. एकदा आईला माझ्या बॅगेत सिगरेटचं पाकिट मिळाल्यामुळे माझी ही सवयसुद्धा घरी समजली होती. दुसरी एखादी आई असतीतर तिनं लेकीला झोडून काढलं असतं, पण माझ्या आईनं मला सरळ दवाखान्यात नेलं. डॉक्टरकाकांनी मला सिगरेट आणि त्याचे दुष्परिणाम वगैरे बरंच काही ऐकवलं. मी ऐकून घेतलं. सिगरेट आजपासून ओढायची नाही असं मनातून पक्कं ठरवलं. माझे कुठलेच निश्चय फारसे टिकत नाहीत ही गोष्ट तेव्हा मला माहित नव्हती.

दवाखान्यामधून घरी येत असताना मला समोरून बाबाची कार येताना दिसली, आई माझ्या मागेच स्कूटीवर बसलेली होती पण तिचं लक्ष नव्हतं. पण मला बाबाची कार लगेच ओळखू आली, बाबाचं माझ्याकडे लक्ष नव्हतं. बाजूला बसलेल्या बाईबरोबर त्याचं काहीतरी हसत बोलणं चाललं होतं. तीच बाई!! कशीबशी स्कूटी घेऊन घरी आले. माझ्या खोलीमध्ये येऊन दार घट्ट बंद केलं. बाबा तिच्यासोबत राजरोस फिरतो हे मला आजच समजलं नव्हतं. पण दिसलं मात्र पहिल्यांदाच होतं. बाबा जसा माझ्यासमोर आईसमोर हसत असतो, तसाच तिच्याहीसमोर. आज खूप दिवसांनी वाटलं की बाबा फक्त माझाच नाहीये... त्याला शेअर करणारं अजून कुणीतरी आहे. असणार. असायलाच हवं. बाबाला या बाईबरोबर दुसरा संसार वसवून नक्की किती वर्षं झाली होती कुणास ठाऊक?

घरी आल्यावर आईनं चहा करून दिला, मी पीसीवर गेम खेळत बसले.

“स्वप्निल, मी जरा भाभींकडे जाऊन येते. त्यांना थॊडं अस्वस्थ वाटतंय म्हणे. बसशील ना एकटी?” थोड्यावेळानं आईचा बाहेरून आवाज आला. डोळ्यासमोरून बाबा आणि त्याच्या बाजूला बसलेली ती बाई नजरेसमोरून जाईना. मी काहीच न सुचून माझ्या कपाटामधून एक सिगरेट काढली आणि पेटवली. दोन तीन कश मारल्यावर अस्वस्थता थोडी कमी झाली, कमी झाली तरी पूर्णपणे गेलीच नाही. खड्ड्यात गेले ते दुष्परिणाम. कितीतरी वेळ मी खोलीत बसून सिगरेट्स ओढत राहिले.

दारावर जोरात मारलेल्या थापा ऐकू आल्या तेव्हा मला दार उघडावंसं वाटतच नव्हतं. पीसीवर इंटरनेट लावून मी विनाकारण याहू ग्रूपमध्ये चॅटींग करत बसले होते. शेवटी आफताबचा आवाज खिडकीजवळून आला. “स्वप्निल. दार उघड!” माझ्याच खोलीच्या खिडकीपाशी येऊन त्यानं हाक मारल्यावर माझा नाईलाज झाला. आई आणि चाची हॉस्पिटलात गेल्या होत्या. आफ़ताबला आमच्या घरी बसायचा निरोप ठेवला होता.

“काहीतरी जळतंय” हॉलमध्ये त्याची बॅग ठेवत तो म्हणाला.

“बाहेर कुणीतरी रान पेटवलं असेल” मी डोळ्यांवर चष्मा ठेवत उत्तर दिलं पण माझ्या उत्तराची वाट न बघता आफताब सरळ माझ्या खोलीत आला होता, आणि त्यानं टेबलावर ठेवलेली सिगरेट विझवली. “सनमायका होतं म्हणून लाकूड पेटलं नाही” तो म्हणाला. “ऍश ट्रे वापरत नाहीस का?” मी सिगरेट ओढते, अथवा कधीपासून ओढते वगैरे त्यानं काहीच विचारलं नाही.

“आई आणि चाची कधी येतील?” मी विचारलं.

“माहित नाही. हॉस्पिटलला फोन करतो” त्यानं चाची कायम ज्या डॉक्टरकडे जात होत्या त्यांना फोन करून विचारलं. दोघी अजून हॉस्पिटलमध्येच होत्या, अजून डॉक्टर आलेच नव्हते म्हणे.

“चहा करतेस?” त्यानं फोन ठेवत मला विचारलं.

“आईनं करून ठेवलाय तो गरम करून देते” त्याला असा परतपरत गरम केलेला चहा खरंतर अजिबात आवडत नाही, हे मला माहित होतं पण मला परत चहा करायचा नव्हता. त्यानं बॅगमधून बिस्कीटांचा पुडा काढून खायला घेतला तरी मी घरामधून त्याला जेवायला अथवा खायला दिलं नाही. सकाळी सहाचं कॉलेज त्यानंतर ट्युशन आणि मग आता यावेळी रोज घरी येऊन जेवायचा. हे मला माहित होतं, माझा काही त्याच्यावर राग नव्हता. पण मी माझ्याच विश्वामध्ये गुरफटले होते, बाबा आणि त्याची ती बाई! आफताबला नक्की काय होतंय ते विचारण्याइतकी माझी मन:स्थिती नव्हती.

“तुझा अभ्यास कसा चालू आहे?” त्यानंच विचारलं.

“ठिक”

“ट्युशनला तर नीट जात नाहीस. लेक्चरला पण नसतेस. मग अभ्यास ठीक कसा चालू आहे?” त्यानं थेट विचारलं. तेव्हा मी इतकी बुद्दू होते की, हे सर्व काही आफताबला निधीकडून समजत असेल हे मला माहितच नव्हतं, कारण निधी आफताब ही स्टोरीच तेव्हा मला समजली नव्हती.

“म्हटलं ना ठिक चालू आहे. बारावी पास होइन” मी आई-बाबाला जितक्या मग्रूरीनं उत्तर द्यायचं तश्याच टोनमध्ये त्याला उत्तर दिलं.

“गूड. बारावीचा रीझल्ट लागेपर्यंत तुझा बर्थडे झाला असेल ना? अठरा पूर्ण होतील. मग लग्न करून टाकू”

“काय्य्य्य?” मी चमकलेच.

“आपण बारावी झाल्यावर चांगलासा मुलगा बघून तुझं लग्न करून टाकू. तुझं टोटल एमच बारावी पास होणं इतकं आहे, तर मग पुढं शिकतेस कशाला?”

“ते माझं मी बघून घेईन. तुला चिंता नको”

“कुणावर चिडतेस?” त्यानं हातातला चहा एका घोटात संपवला. “माझ्यावर? मी काय केलंय?”

“मी तुला काही म्हटलं का?”

“सिगरेट ओढत असताना मला समजणार नाही असं वाटलं? अरिफभाई रोज माझ्यासमोर तर सिगरेट ओढायचा, मी पण एकदोनदा ट्राय केलंय”

“त्याचा इथं काय संबंध? तू सिगरेट ओढलीस तर चालतं कारण तू मुलगा आहेस, राईट? बॉय्जना सगळंच अलाऊड असतं”

“बॉय आणि गर्लचा प्रश्नच कूठं येतो? आणि मी तुला सिगरेट ओढू नकोस असं म्हटलं तरी आहे का? इन फ़ॅक्ट अभ्यासाला बसायच्या आधी सिगरेट ओढली तर रात्रभर अभ्यास होतो, हे सांगतोय!”

“काय्य? अभ्यास!!! आफताब, तुझ्याकडे अजून काही विषय नाहीत का रे?”

“विषय बरेच आहेत, पण तुझ्याशी काय बोलणार? तुझा आणि अभ्यासाचा काही संबंधच राहिला नाही. प्रभात वसीम वगैरे नालायक पोरांबरोबर फिरतेस...”

“तुला कसं माहित?”

“कारण, मी मूर्ख नाहीये. गावात काय होतं ते सर्व मला समजतं. तुला एक गोष्ट सांगू की नको असा विचार करतोय...”

“कसली गोष्ट?”

“वसीमनं सर्वांना सांगितलंय की तू त्याला पटलीयेस.”

“काहीही. तो त्या निधीमागे लाळ गाळत फिरत असतो. इन फॅक्ट मला तर वाटतं की निधी अणी तो...”

“निधीचं त्याच्याबरोबर काही नाहीये” अचानक उसळून तो म्हणाला. “पण तुझं आणि वसीमचं अफेअर आहे, आणि तुमचं सर्व काही झालंय... असं तो सर्वांना सांगतोय”

“सर्व काही झालंय म्हणजे?”

“म्हणजे सर्व काही... समजत नाही का तुला? तू वसीमबरोबर..”

“माझं आणि त्याचं काहीच नाही”

“स्वप्नीलबाळा, हे मलासुद्धा माहित आहे, पण तो लोकांना खोटं सांगत फिरतोय... की त्यानं तुझ्याबरोबर...कळ्ळं का?” सीरीयलमधल्या खाष्ट सासूसारखा आफताब माझयवर खेकसला.

“मग मी काय करू? तो खोटं बोलत असेल तर..”

“कळत कसं नाही तुला? च्यायला, हा अरिफभाई इथं हवा होता. त्यानं तुझ्या डोक्यात बरोबर अक्कल ओतली असती...”

“तुला काय म्हणायचं आहे ते स्पष्ट सांग,”

“तो केवळ तुझं आणि त्याचं प्रेम आहे असं सांगत नाही. तू अव्हलेबल आहेस असं सांगतोय. थोडक्यात तुझं कॅरेक्टर खराब आहे असं सांगतोय. समजलं?”

“काहीही. उगाच काहीही सांगतोस.” तेव्हा मी जरी आफताबवर चिडले असले तरी ही गोष्ट मनाला खूपच खोल टोचली होती. माझं कॅरेक्टर खराब? मी वसीमबरोबर भेटणं बोलणं याखेरीज काहीही केलं नव्हतं एकटी स्वत:हून तर कुठं त्याला भेटले पण नव्हते. त्यानं माझ्याबद्दल असं बोलावं? आणि तेव्हा माझ्या मंद बुद्धीमध्ये एक गोष्ट अजून पेटली नव्हती की या गोष्टी पसरवण्यात हातभार लावत होती ती निधी.

“नाही सांगत! फक्त तू माझी शेजारी आहेस, आपण एकत्र अभ्यास करतो म्हणून काळजीनं सांगितलं, मला माहित आहे तू असं काही वागणार नाहीस... पण बदनामी फार लवकर होते. आणि एकदा बदनामीचा डाग लागला की तो पुसला जात नाही..”

“मुलींचीच बदनामी का होते?”

“मला माहित नाही. पण बदनामी कशीही झाली तरी मुलींनच ती सोसावी लागते, म्हणून मग..”

“मुलींनीच नीट राहिलं पाहिजे, त्यांनीच संस्कारी बनलं पाहिजे”

“एक्झाक्टली, आणि ते जर जमत नसेल तर येणार्‍या प्रत्येक बदनामीला झेलण्याइतकं स्ट्रॉग असलं पाहिजे. दोनपैकी तुला काय जमतंय ते कर.”

“आफताब, तुलापण असंच वाटतंय का रे? की मी...”

“स्वप्नील, तू खूप हुशार मुलगी आहेस, दहावीला थोडासा अभ्यास करून तुला इतके मस्त मार्क्स मिळाले होते. आता बारावी आहे. चांगले मार्क्स मिळव, सुदैवानं तुझे आईवडील तुझ्या शिक्षणासाठी कितीही पैसा खर्च करू शकतात. शिकलीस, स्वत:च्या पायावर उभी राहीलीस त जगामधला प्रत्येक निर्णय स्वत: घेऊ शकशील. कुणाच्या कुबड्या घ्यायची गरज राहणार नाही. मस्तीमजा करूच नको मी म्हणत नाही, पण त्याचं प्रमाण थोडकंच ठेव” आफताब मला अक्षरश: काळजीनं समजावत होता.

“मला अभ्यास करावासाच वाटत नाही...”

“कारण, तू मन लावून करत नाहीस. थोडंसं लक्ष दे, तुला काय आवडतं ते बघ आणि मग अभ्यासात लक्ष लागेल. प्लीज.. माझी फ्रेंड आहेस म्हणून सांगतोय... असं वागत जाऊ नकोस”

मी काही उत्तर द्ययाच्या आत गेट वाजलं. आई आली होती, येताना माझ्यासाठी वडापाव आणि अजून काही खाऊ आणला होता.

“अरे, तू पण इथंच आहेस का?” आफताबला बघून ती म्हणाली. “चला, गरम चहा करते. खाऊन घ्या. आणि आफताब, आज जेवयाला पण इथंच ये, भाभींना डॉक्टरांनी ऍडमिट केलंय. बीपी नॉर्मल होइपर्यंत”

आफताबनं केवळ माझ्याकडे हसून पाहिलं. “गरम चहाची गरजच आहे सध्या, काकी. स्वप्नील आणि मी अभ्यासालाच बसत होतो”

परत एकदा, आफताब रोज माझ्याकडे अभ्यासाला येऊ लागला. आमचे विषय कॉमन नव्हते पण केवळ मी रेगुलर अभ्यास करावा म्हणून तो सोबत येऊन बसायचा.

ही गोष्ट जेव्हा निधीला समजली तेव्हा तिचं आणि आफताबचं भांडण झालं म्हणे, अर्थात मला यांचं अफेअरच असलेलं माहित नसल्यानं भांडण समजायचा प्रश्नच नव्हता.

>>>>>>>>

बारावीचं वर्ष त्यामानानं फार शांत गेलं.  वसीमचं समजल्यापासून मी त्या ग्रूपमध्ये जाणं बरंचसं बंद केलंच होतं. निधीपण फारशी जायची नाही (हा आफताब इफेक्ट असावा) मी जॉयससोबत नियमित ट्युशनला जायला सुरूवात केली. वसीमला एकदा भेटून तो माझ्याबद्दल अशा अफवा का पसरवतो याचा जाब विचारला, तेव्हा त्यानं “मै किसीको कुच नही बोला. सब मेरेको तेरे नाम से टीज करते है. पर मेरे मनमे ऐसा कुच नही” असा राग आळवायला सुरूवात केली. परत माझ्याबद्दल काही बोलूनच बघ, माझ्या बापाला सांगून नाही तुझी हाडं मोडून ठेवली तर याद राख असा त्याला दम दिला.

कुणाचीही हाडं मोडणं हे बाबाचं तसंही आवडतं काम. आई सांगते की बाबा शाळाकॉलेजमध्ये असताना एकदम गुंड होता. अमिताभ बच्चन स्टाईल मारत गावभर मारामारी करायचा. आता स्वत: मरामारी करायचा नाही, पण वेळ आली तर नक्की केली असती. शिवाय गावामधले सगळे “दादा” लोकं त्याच्या फेवरमध्ये आधीपासून होते. थोडक्यात वसीम प्रकरण तिथंच निस्तरलं म्हणून बरं झालं.

एके दिवशी खोलीत पीसीवर गेम्स खेळत होते तेव्हा खूप ओळखीचा आवाज ऐकू आला. लगेच पीसी बंद करून मी गडग्यावरून उडी मारून आफताबच्या घरी गेले, किचनमध्ये डायनिंग टेबलावर जादू बसला होता.

“कधी आलास? सांगितलं का नाहीस?” मी दारातूनच विचारलं.

“आता जस्ट आलोय. मागे चॅटवर मी म्हटलं नव्हतं का... सुट्टीला महिन्याभरात येईन”

“आज येशील हे माहित नव्हतं. व्हॉट अ प्लेझंट सरप्राईझ” जादूला बघून खरंच सरप्राईझ वाटलं होतं. मागच्यावेळी जादू आला तेव्हा अरिफचं सावट होतं. चुकूनमाकून त्याच्यासोबत हसायलाही कसंतरी वाटत होतं, जणू अरिफच्या आठवणींचा अपमान केल्यासारखं, पण काळ सगळ्यात मोठा गेमचेंजर असतो. अवघ्या दीड वर्षांत अरिफ आठवणींमधून धुसर होत चालला होता. जादू आधीसारखाच दिसत होता, मागच्यावेळेपेक्षा अधिक ताजातवाना, अधिक प्रगल्भ वगैरे.

“तुझ्यासाठी गेम्स आणलेत. नंतर काढून देईन. चॉकलेट्स तू खाणार नाहीस, म्हणून ड्रायफ्रूट्स आणलेत” तो बॅगेमधून काहीबाही काढत म्हणाला.

“ते नंतर उपस,” चाचींचा आवाज आला, “आधी चा घे, मग गार झायली की परत मलाच काम” चाचींनी मलापण चहा आणि बशीमध्ये चिवडा दिला. चाचींची तब्बेत  अजून नरमगरमच असायची, पण जादू आलाय म्हटलं की त्या एकदम खुश दिसत होत्या. .

“छोटे मियां कधी येणार?” त्यानं विचारलं.

“दुपारनंतर. तू जेवून नीज. तवर तो येईल” चाची काम करत असतानाच म्हणाल्या. जादूनं माझ्याकडे बघून उगाच डोळा मारला. “आता यावेळी झोपेल कोण?” असं म्हणत असल्यासारखा.

“कॉलेज एकदम सूट झालंय. मस्त दिसतेस” तो म्हणाला.

“रंग पण उजळलाय पोरीचा” चाचींनी मध्येच म्हणाल्या. हे खरं होतं. बारावी सुरू झाल्यापासून सर्व म्हणायचे की, मी गोरी दिसतेय. “रब्बिश, ऍनिमीक दिसतेस. हिमोग्लोबिन चेक करून घे,” आफताब म्हणायचा.. याच्या नानाची टांग.

जादू मात्र निव्वळ हसला. मग बराच वेळ बसून मी आणि जादू कशाबशावर बोलत बसलो. जुन्या गाण्यांच्या आवडीचा विषय होताच. शिवाय काही नवीन गाणी... नवीन चित्रपट. जादूबरोबर बोलताना अभ्यासाच्या व्यतीरीक्त बोलायला इतरही काही असायचंच. कुठले कुठले नवीन पिक्चर बघितले आणि आवडले त्यावर आमची चर्चा चालू झाली.

“मला शेवट बिल्कुल आवडला नाही” मी त्याला ठणकावून सांगितलं.

“का?”

“तिचं जर त्याच्यावर प्रेम नव्हतंच, किंवा आता नवीन भेटलेल्या नवर्‍यावर प्रेम होतं तर तिनं त्याला भेटावंच कशाला? तो तिच्याशिवाय जगत होताच ना... मग मुद्दाम त्याला त्याच्या गावात जाऊन हुडकून काढून “आता मी तुझ्यावर प्रेम करत नाही” हे सांगायचं कशाला? आणि त्याला इतकं रामायण ऐकवण्यापेक्षा त्या नवर्‍याला चल आपण घरी जाऊ, हे सांगता येत नाही का?”

“कदाचित तिला मनातल्या भावना इझीली सॉर्ट आऊट करता आल्या नसतील”

“का नाही? प्रेम आहे किंवा नाही हे सांगता येणं इतकं कठिण आहे का?”

“त्यासाठी आधी प्रेम म्हणजे काय ते प्रत्येकाला समजायला हवं ना...”

“म्हणजे?”

“प्रेमाची जी व्याख्या तुझ्यासाठी, तीच माझ्यासाठी असं नसतं ना.. कदाचित जी भावना तुझ्यासाठी प्रेम असेल ती माझ्यासाठी मालकीची भावना असेल, आणि मला जे प्रेम म्हणून वाटतंय ते तुला वासना वाटू शकते. प्रेम व्यक्तीगणिक बदलतं, प्रत्येक व्यक्तीसाठी बदलतं” जादू त्याच्या नेहमीच्या शांत सुरात मला समजावत म्हणाला.

“तू मला कन्फ़्युज करतोयस”

“मग तू कन्फ़्युज होऊच नकोस. ठामपणे एखाद्यावर प्रेम कर.  ऍक्चुअली प्रेमावरच्या या डिस्कशनमध्ये आमचे छोटे मिया असायला हवेत ना?” चाचींचं लक्ष नाहीये ते बघून जादू मला हळूच म्हणाला. “इथं आल्यापासून चारेक तासांत त्याचेच कारनामे ऐकतोय. फारच फास्ट प्रोग्रेस आहे” जादू हसत म्हणाला. मी काही उत्तर देण्याआधीच “ही पोर इथं येऊन बसली का?” आईचा दारात आवाज आला, “मी समजतेय इतकावेळ कंप्युटर खेळतेय. इकडे आलीस हे सांगता येत नाही का गं?”

“तू टीव्ही बघत होतीस म्हणून सांगितलं नाही.”  मग आईचा आणि अझरचा कधी आलास कधीपर्यंत आहेस, मग चाचींसोबत कविता आली नाही का जेवायला काय, वगैरे संवाद सुरू झाला.

आईसोबतच मीपण घरी आले. जादू आला होता, किती खुशीची बात होती. तसा तो वर्षातून एकदाच सुट्टीला यायचा, पण त्याच्या येण्याचा आनंद यावेळी मला जास्त झाल्यासारखा वाटत होता.

जादू येऊन दोनच दिवस झाले होते पण आमची अख्खी गल्ली खुश झाली होती.

“स्वप्नील, मी दुकानावर जातेय. यतिनला थोडी मदत हवी आहे” दिवाळीचा सीझन जवळ आला होता, दुकानामधला नवीन माल वगैरे लावायचा होता. आईनं मला तरीही हट्टानं विचारलंच. “एकटी राहशील की माझ्यासोबत येशील?”

मला दुकानात जायला एरवीच कधी आवडायचं नाही. मी घरी बसून अभ्यास करेन असं आईला सांगितलं. “अभ्यासच कर, गेम खेळू नकोस” आईनं दटावणी दिली. मी फिजिक्सच्या नोट्स काढून वाचत बसले. बायो माझ्या अतिव आवडीचा, केमिस्ट्रीपण जमायचं, पण फिजिक्ससोबत मात्र कुस्ती खेळावी लागायची. अजिबात समजायचं नाही अशातला भाग नाही, पण समजून घ्यायला कष्ट पडायचे हे मात्र खरं. अभ्यास करताना सहज म्हणून रेडीओ लावला होता त्यावर कसलंतरी भाषण चालू होतं,  ते कानावर पडत होतं, पण मेंदूपर्यंत काय जात नव्हतं. अचानक ते भाषण थांबलं, म्हणजे संपलं असणार पण माझ्या कानावर अचानक पडला तो रफीचा आवाज- ऐसे तो ना देखो, के हमको नशा हो जायें.

हातातलं पुस्तक आपोआप बाजूला ठेवलं, जादू म्हणतो तेच खरं आहे, हा आवाज चमत्कारच आहे. किती मधाळ, रोमॅंटिक आवाज. त्याच मधाळपणाला आलेला हलकासा नशा. “खूबसूरतसी कोइ हमसे खता हो जाये” रेडीओचा आवाज चढवला.. कदमे नाझपे इक सजदा अदा हो जाये....

डोळ्यांसमोर घाटामध्ये उतरत असलेलं धुकं यायला लागलं... गाणं संपलं आणि आकाशवाणीनं आपला सेन्स ऑफ ह्युमर दाखवण्यासाठी लगोलग दुसरं गाणं लावलं शब्बीरकुमारच्या रेकत्या आवाजात. लगेच रेडीओ बंद केला. कानात रफीचा आवाज अजून गुणगुणत होता. अचानक डोळ्यासमोर जादू उभा राहिला. हे गाणं गुणगुणत असताना, माझ्या एकदम कानाजवळ. अख्ख्या अंगामध्ये कसलीतरी अस्वस्थता पसरून राहिली. एरवी असं  अस्स्वस्थ वाटलं की मी सरळ सिगरेट ओढत  असायचे, आज सिगरेट नको हवी होती, दुसरंच काहीतरी हवं होतं, काय ते माहित नव्हतं.

“मस्त दिसतेस” जादू मघाशी मला म्हणाला होता, ते अचानक आठवलं. वर्षभरानंतर त्यानं मला आज पाहिलं होतं. मी मस्त दिसतेय म्हणजे काय... आरश्यासमोर उभी राहिले. गेल्या वर्षभरामध्ये मी बरीच बारीक झाले होते. आधीचे चब्बी चीक्स आता गायब झाले होते. केस कापल्यामुळे चेहर्‍याचा शेप बराच बदलल्यासारखा वाटत होता. डोळ्यावरचा चष्मा काढला, माझे डोळे काळे नव्हते, पिंगटही नव्हते, वेगळाच रंग होता. कसा होता... माहित नाही.

अंगावरचे कपडे मीच काढत गेले. पहिल्यांदाच आरश्यामध्ये स्वत:ला अशी बघत होते. एरवी शॉवर घेताना वगैरे पाहिलं असेल... पण आज केवळ मी कशी आहे ते पाहण्यासाठी..

मी सुंदर आहे का? माहित नाही. मी कुणाला आवडू शकते का? माहित नाही. मी जादूला आवडू शकते... मनात अचानक विचार आला. डोळ्यासमोर जादू दिसायला लागला, फार दूर नव्हताच, इथं माझ्या खोलीपासून अवघ्या काही फुटांवर जादू होता, पण तरीही तो खूप हवाहवासा वाटायला लागला. अगदी नक्की कसा हवा आहे हे समजण्याइतका. घरी आई नसताना मी आणि निधी, यशस्वी वगैरेंनी मिळून दोनतीनदा ब्लूफिल्म्स पाहिल्या होत्या. ते बघत असताना हे असलं सगळं करणं किती घाण किळसवाणं वाटलं होतं. यशस्वीनं तर त्यादिवशी स्पष्ट सांगितलं हे असलं सर्व काही अजिबात करणार नाही. मलाही थोडंफार तसंच वाटलं होतं. शाळेमध्ये नववीला असताना सेक्स एज्युकेशन सेमिनार झाला होता, पण त्यावेळी हे इतकं काही वाटलं नव्हतं. आज मात्र स्पष्टपणे हवंहवंसं वाटायला लागलं. तेही जादूसोबत. जादूचा प्रेमळ आवाज, त्याच्या श्वासांना येणारा खास त्याचा गंध, त्याचा थंड तरीही ऊबदार वाटणारा हात, त्याचा कळत नकळत जाणवलेला स्पर्श सगळं सगळं सगळं मनात भिरभिरायला लागलंय..

मी कुठल्यातरी वेगळ्याच धुंदीत होते, आणि ही धुंदी क्षणाक्षणाला वाढत होती. मला त्यावेळी त्या क्षणी केवळ जादू आपल्यासोबत हवा, त्याच्या हातांमध्ये आपलं अस्तित्व कुस्करून जावं इतकंच वाटत राहिलं... कितीतरीवेळ मी त्या लाटांमध्ये पोहत राहिले, अखेर मनामध्ये कुठ्लंतरी एक कारंजं उसळी मारून वर आलं, आणि थबकत राहिलं, मग अजून एक कारंजं.... शेवटी प्रचंड दमले... मघाच्या धुंदीपेक्षाही वेगळीच ग्लानी अंगाभोवती वेढून आली, इतकावेळ शरीराच्या पेशींपेशीमध्ये गोठलेली ती अस्वस्थता निघून गेली आणि त्याऐवजी लालसेची, समाधानाची वेगळीच पुटं चढत राहिली.

मी एकटीच बेडवर पडून राहिले. जादू... हलकेच तोंडातल्या तोंडात पुटपुटले.

मग प्रचंड शरम मनात भरून आली. मी असा विचार अझरभाईंबद्दल कसा काय करू शकते? तो मला बहिण मानतो, किंवा खरंतर अजून लहान मुलगी मानतो आणि मी मात्र, त्याच्यासोबत सेक्स करण्याच्या कल्पनांमध्ये गुंतले होते....

संध्याकाळी स्कूटीची चावी मागायला जादू घरी आला, अख्खी दुपार मी त्याचाच विचार करण्यात घालवली होती, पण तो समोर आल्यानंतर दुपारच्या त्या कल्पना  डोक्यात आल्यासुद्धा नाहीत. त्याच्याबद्दल प्रचंड आकर्षण वाटत होतं हे खरं होतं, पण ते सर्व मनामध्ये, त्याच्यासमोर कधीच नाही. मला जे वाटतं ते त्याला कधीच सांगितलं नाही, कधी गरजच भासली नाही.

(क्रमश:) 

रहे ना रहे हम (भाग ७)